संसार विरोधाभासी देखिन्छ, मानौं यो विरोधी शक्तिहरु द्वारा शासित छ। कोही शान्तिका लागि लड्छन् भने कोही द्वन्द्वको दिशातिर लाग्छन् । लामो समयदेखि यस्तै हुँदै आएको छ । दोस्रो विश्वयुद्धमा, उदाहरणका लागि, एकातिर हिटलर थियो, जसले जर्मन सेनालाई समन्वय गरेर हजारौं यहूदीहरूलाई मारे। अर्कोतिर पोल्याण्डकी सामाजिक कार्यकर्ता इरेना सेन्डलर थिइन्, जसले जर्मनहरूले आफ्नो देशको राजधानी वार्सामा आक्रमण गर्दा २,००० भन्दा बढी यहूदी बालबालिकालाई बचाइन्। “हरेक दिन, उनी बस्तीमा गइन् जहाँ यहूदीहरूलाई भोकले मर्नेसम्म कैद गरिएको थियो। उसले एक-दुई बच्चा चोरेर आफूले चलाएको एम्बुलेन्समा राखिदिन्छ। उनले आफ्नो कुकुरलाई भुकाउन तालिम दिए जब तिनीहरू मध्ये एक रोए र यसरी सेना गुमाए। केटाकेटीहरू उठाएपछि, उनले उनीहरूलाई धर्मपुत्रका लागि नजिकैका कन्भेन्टहरूमा पुर्‍याइन्," एसोसिएकाओ पलास एथेनाका सह-संस्थापक लिया डिस्किन भन्छिन्, गत महिना द स्टोरी अफ इरेना सेन्डलर - द मदर अफ चिल्ड्रेन इन द होलोकास्ट नामक पुस्तक सार्वजनिक गर्ने प्रकाशक। । अर्को ऐतिहासिक क्षणमा, 1960 को दशकमा, भियतनाम युद्धको डरलाग्दो वर्ष पछि, संयुक्त राज्यमा हिप्पी आन्दोलन देखा पर्‍यो, जसले औंलाहरूले V अक्षर बनाउँछ (अघिल्लो पृष्ठमा चित्रण गरिएको) इशाराद्वारा शान्ति र प्रेमको लागि आह्वान गर्‍यो। र यसको अर्थ युद्धको अन्त्यसँगै विजयको V पनि थियो। उही समयमा, पूर्व-बिटल जोन लेननले कल्पना जारी गरे, जुन एक प्रकारको शान्तिवादी गान बन्यो।संसारले शान्तिमा बाँचिरहेका सबै मानिसहरूको कल्पना गर्न। हाल, हामी मध्य पूर्वमा युद्ध देख्छौं, जहाँ व्यावहारिक रूपमा हरेक दिन मानिसहरू मर्छन्। र, अर्कोतर्फ, त्यहाँ टर्निङ ए न्यू पेज फर पीस (शान्तिको लागि नयाँ पृष्ठ निर्माण गर्ने) नामक फेसबुक सामाजिक सञ्जालमा विभिन्न राष्ट्रियताका व्यक्तिहरू, मुख्यतया इजरायली र प्यालेस्टिनीहरू, जसले मजदुरी गर्ने जस्ता कार्यहरू छन्। दशकौंसम्म धार्मिक युद्ध। “समूहले दुई देशका लागि व्यवहार्य सम्झौतामा प्रवेश गर्ने उत्तम तरिकाबारे छलफल गरेको तीन वर्ष भइसक्यो। गत जुलाईमा, हामीले व्यक्तिगत रूपमा वेस्ट बैंकमा भेट्यौं, बेइटजाला शहरमा, जहाँ दुवै राष्ट्रियताहरूलाई अनुमति छ। आफूलाई शत्रु ठान्नेलाई मानवीकरण गर्ने, उसको अनुहार छ र उसले पनि आफू जस्तै शान्तिको सपना देखेको देख्ने उद्देश्य थियो”, युनिभर्सिटीमा यहूदी अध्ययनमा स्नातकोत्तर गरिरहेकी ब्राजिलकी राफेला बार्के बताउँछिन्। साओ पाउलो (USP) र त्यो बैठकमा उपस्थित थिए। यस वर्ष पनि, टर्कीको सबैभन्दा ठूलो शहर इस्तानबुलमा, पुलिस र वातावरणविद्हरू बीचको हिंसात्मक झडप पछि, कलाकार एर्डेम गुन्डुजले हिंसाको प्रयोग नगरी विरोध गर्ने अझ प्रभावकारी तरिका फेला पारे र विश्वव्यापी ध्यान जगाए। “म आठ घन्टा चुपचाप उभिएँ र सयौं मानिसहरू मसँग त्यही कार्यमा सामेल भए। पुलिसले हामीलाई के गर्ने थाहा थिएन। हाम्रो संस्कृतिमा, हामी यो भनाइ धेरै मनपर्छ: 'शब्दहरू चाँदी र मौन मूल्यवान छन्सुन,' उनी भन्छन्। कराँची, पाकिस्तानमा, जब शिक्षाविद् नदीम गाजीले 13 देखि 22 वर्षका युवाहरूमा लागूपदार्थको प्रयोग र आत्मघाती बमको उच्च दर रहेको पत्ता लगाए, उहाँले विभिन्न विद्यालयहरूमा काम गर्ने शान्ति शिक्षा कल्याणकारी संस्थाको विकास गर्नुभयो। “युवाहरूले आफूले देखेको कुराको आधारमा आफ्नो व्यवहार बनाउँछन्। हामी अफगानिस्तानसँग द्वन्द्वमा बाँचिरहेकाले, तिनीहरू सबै समय हिंसा हेर्छन्। त्यसैले, हाम्रो परियोजनाले उनीहरूलाई सिक्काको अर्को पक्ष देखाउँछ, त्यो शान्ति सम्भव छ”, नदीम भन्छन्।

शान्ति भनेको के हो?

यो हो। त्यसकारण, शान्तिको अवधारणा अहिंसात्मक कार्यसँग मात्र सम्बन्धित छ - आर्थिक वा धार्मिक प्रभुत्वका लागि जनताबीचको संघर्षको विपरीत। "यद्यपि, यो शब्दले हिंसाको अनुपस्थिति मात्र होइन मानव अधिकार र सामाजिक, आर्थिक र राजनीतिक न्यायको सम्मान पनि जनाउँछ। यदि हामीले राम्ररी हेर्‍यौं भने, ठूला द्वन्द्वहरूको कारण गरिबी, भेदभाव र अवसरहरूमा असमान पहुँच जस्ता सबै प्रकारको अन्यायसँग सम्बन्धित छ," संयुक्त राष्ट्र शैक्षिक संगठन, विज्ञानका मानव र सामाजिक विज्ञानका उप-संयोजक फाबियो इओन भन्छन्। र संस्कृति (युनेस्को)।

"यस अर्थमा, हामीले ब्राजिलमा गइरहेका प्रदर्शनहरू सकारात्मक छन्, किनभने यो एकताबद्ध जनता हो, यातायातमा मात्र होइन तर सुधारहरू गर्न आवश्यक छ भनेर सचेत छन्।शिक्षा, काम र स्वास्थ्य जस्ता मानव मर्यादालाई असर गर्ने सबै क्षेत्रहरूमा। तर विरोध गर्नु सधैं अहिंसात्मक कार्य हुन सक्छ र हुनुपर्छ”, लियाले मूल्याङ्कन गरे, शान्ति र अहिंसाको संस्कृतिको दशकका लागि साओ पाउलो समितिको संयोजक पनि। युनेस्को द्वारा प्रवर्द्धन गरिएको र 2001 देखि 2010 सम्म हुने तय गरिएको यो आन्दोलन मानवअधिकारको सम्मान गर्ने अर्थमा सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण थियो र यसले "शान्तिको संस्कृति" शब्दलाई कुख्यात गरायो।

धेरैले हस्ताक्षर गरे। 160 भन्दा बढी देशहरूले कला, शिक्षा, खाना, संस्कृति र खेलकुद जस्ता क्षेत्रहरूमा हजारौं मानिसहरूका लागि लाभहरू प्रवर्द्धन गरे - र ब्राजिल, भारत पछि, सरकारी संस्थाहरू र नागरिक समाजबाट सबैभन्दा धेरै समर्थन भएको देशको रूपमा उभियो। दशक सकियो, तर विषयको सान्दर्भिकतालाई ध्यानमा राख्दै, कार्यक्रमहरू नयाँ नाममा जारी छन्: शान्ति संस्कृतिको लागि समिति। “शान्तिको संस्कृति निर्माण गर्नु भनेको शान्तिपूर्ण सहअस्तित्वको लागि शिक्षा दिनु हो। यो युद्धको संस्कृति भन्दा फरक छ, जसमा व्यक्तिवाद, वर्चस्व, असहिष्णुता, हिंसा र अधिनायकवाद जस्ता विशेषताहरू छन्। शान्तिको खेतीले साझेदारी, असल सहअस्तित्व, मित्रता, अरूप्रति सम्मान, प्रेम र एकताको प्रचार गर्छ”, दशकका मुख्य आयोजकहरूमध्ये एक अमेरिकी प्राध्यापक डेभिड एडम्स भन्छन्। अर्को शब्दमा, यो सामूहिक रूपमा कार्य गर्न आवश्यक छ। "शान्ति निर्माण गर्नुपर्छ, र त्यो केवल ती व्यक्तिहरूसँग हुन्छ जसले पहिले नै महसुस गरिसकेका छन् कि हामीले गर्दैनौंहामी बाँचिरहेका छौं, तर हामी सँगै छौं। जीवन मानव सम्बन्धबाट बनेको हो। हामी सञ्जालको हिस्सा हौं, हामी सबै एक अर्कामा जोडिएका छौं”, ब्राजिलको जेन-बौद्ध समुदायका प्रतिनिधि नन कोएन बताउँछन्। प्रेरणादायी वृत्तचित्र को केयर? ब्राजिल, पेरु, क्यानडा, तान्जानिया, स्विट्जरल्याण्ड, जर्मनी र संयुक्त राज्य अमेरिकाका समुदायहरूको वास्तविकतालाई आफ्नै पहलमा परिवर्तन गर्दै आएका सामाजिक उद्यमीहरूलाई देखाएर यससँग ठीकसँग व्यवहार गर्दछ। यो रियो दि जेनेरियोका बाल रोग विशेषज्ञ, भेरा कोर्डेरोको मामला हो, जसले Associação Saúde Criança Renascer सिर्जना गर्नुभयो। "मैले खाँचोमा परेका परिवारहरूको निराशा देखेको छु जब उनीहरूका बिरामी बच्चाहरू डिस्चार्ज भए तर घरमा उपचार जारी राख्नुपर्ने थियो। परियोजनाले उनीहरूलाई दुई वर्षसम्म औषधि, खाद्यान्न र लत्ताकपडाहरू दान गर्न मद्दत गर्छ, उदाहरणका लागि, उनी भन्छिन्। "अक्सर, तिनीहरू गम्भीर समस्याहरूको सरल समाधान हुन्, जस्तै स्कूल छोड्ने र चरम गरीबी। यी उद्यमीहरूको ट्रम्प कार्ड भनेको जवाफहरू प्रस्तुत गर्नु हो र विलाप गर्नु होइन”, रियो दि जेनेरियोको वृत्तचित्रका निर्देशक मारा मोराओ भन्छिन्।

एउटै थ्रेडद्वारा जोडिएको

फ्रान्सेली पियरे वेइल (1924-2008), युनिपाजको संस्थापक, नामको रूपमा, शान्तिपूर्ण संस्कृति र शिक्षामा समर्पित विद्यालय, अलगावको विचार मानिसको ठूलो दुष्ट हो भनेर बचाउ गरे। “जब हामी आफूलाई सम्पूर्ण भागको रूपमा देख्दैनौं, हामी बस्ने ठाउँको हेरचाह गर्न अरूले मात्र आवश्यक छ भन्ने धारणा राख्छौं; हामी गर्दैनौं। के तपाईलाई थाहा छैन, उदाहरणका लागि, तपाईकोकार्यले अरूसँग हस्तक्षेप गर्छ र त्यो प्रकृति तपाईंको जीवनको अंश हो। त्यसैले मानिसले यसलाई नष्ट गर्छ”, सामाजिक चिकित्सक र युनिपाज साओ पाउलोका अध्यक्ष नेल्मा दा सिल्भा सा बताउँछिन्।

तर हामीलाई थाहा छ कि चीजहरू त्यसरी काम गर्दैनन्, हैन? बस हेर्नुहोस कि प्रत्येकको काम सधैं काम गर्न अर्कोमा निर्भर हुन्छ। हामीले पिउने पानी नदीबाट आउँछ र यदि हामीले हाम्रो फोहोरको ख्याल राखेनौं भने, त्यो प्रदूषित हुनेछ, जसले हामीलाई हानि गर्नेछ। लिया डिस्किनको लागि, यो सर्पिललाई पूर्ण रूपमा काम गर्नबाट रोक्ने एउटा बिन्दु भनेको आपसी विश्वासको कमी हो। "सामान्यतया, हामी अरूको जीवन इतिहासबाट, तिनीहरूको सीप र प्रतिभाबाट साँच्चै सिक्न सक्छौं भनेर स्वीकार गर्नमा केही प्रतिरोध देखाउँछौं। यो आत्म-पुष्टिसँग सम्बन्धित छ, त्यो हो, मैले अरूलाई देखाउन आवश्यक छ कि मलाई कति थाहा छ र म सही छु। तर यो आन्तरिक संरचनालाई भत्काएर हामी यहाँ निरपेक्ष निर्भरताको अवस्थामा छौं भन्ने महसुस गर्न आवश्यक छ।" समुदायको भावनालाई अलगावसँग मिलाएर शान्तिपूर्ण सहअस्तित्वको लागि अनुकूल बल प्रयोग गर्न सक्छ। किनभने, जब हामी सामूहिक निर्माणमा सहभागीहरू जस्तो महसुस गर्दैनौं, हामी वस्तु र व्यक्ति दुवैको स्वामित्वको लागि, लगभग इनामदायी, ठूलो आवश्यकता विकास गर्छौं। "यसले पीडा उत्पन्न गर्छ, यदि हामीसँग छैन भने, हामी अरूसँग जे छ त्यो चाहन्छौं। यदि यो हामीबाट हटाइयो भने, हामी क्रोध व्यक्त गर्दछौं। यदि हामीले हार्‍यौं भने, हामी दुखी वा ईर्ष्यालु छौं, "युनिपाज साओका उपाध्यक्ष लुसिला क्यामार्गो भन्छन्।पल। फेडरल युनिभर्सिटी अफ सान्टा क्याटरिनाको कन्टेम्परेरी भिउ अफ पिस एन्ड कन्फ्लिक्ट स्टडीज नामक अन्तर्राष्ट्रिय सेमिनारका लागि नोभेम्बरमा ब्राजिल आउँदै गरेका शान्तिमा युनेस्कोका अध्यक्ष वोल्फगाङ डिट्रिचले अहंकारका पक्षहरूलाई हटाउने विश्वास व्यक्त गरे। , हामी I र we को सिमाना भंग गर्छौं। "त्यस क्षणमा, हामीले संसारमा अवस्थित सबै चीजहरूमा एकता महसुस गर्न थाल्यौं, र द्वन्द्वहरूले आफ्नो आधार गुमायो", उनी तर्क गर्छन्। योगा फर पिस कार्यक्रमका सृष्टिकर्ता मार्सिया डे लुकाले यसो भनेजस्तै छ: "तपाईले कार्य गर्नु अघि सधैं सोच्नुहोस्: 'के मेरो लागि राम्रो छ त्यो समुदायको लागि पनि राम्रो छ?'"। यदि जवाफ हो हो भने, यो स्पष्ट रूपमा विरोधाभासपूर्ण संसारमा तपाई कुन पक्षमा हुनुहुन्छ भनेर पहिले नै थाहा छ।

शान्तिको लागि लडेका मानिसहरू

अधिकारका लागि लड्दै इतिहासका तीन प्रमुख शान्तिवादी नेताहरूले प्रयोग गरेको हतियार बुद्धि र नम्रता भएका तिनीहरूका मानिसहरूको थियो। विचारको अग्रदूत, भारतीय महात्मा गान्धीले सत्याग्रह (सत्य = सत्य, अग्रह = दृढता) नामक दर्शनको सिर्जना गर्नुभयो, जसले यो स्पष्ट गर्‍यो: गैर-आक्रमणको सिद्धान्तले शत्रुप्रति निष्क्रीय व्यवहार गर्नु भनेको होइन - यस अवस्थामा इङ्गल्याण्ड, जुन देशबाट भारत एउटा उपनिवेश थियो - तर आफ्नो जनतालाई अंग्रेजी कपडा उत्पादन बहिष्कार गर्न र देशको म्यानुअल लुममा लगानी गर्न प्रोत्साहित गर्ने जस्ता चालहरू लिने। मार्टिन लुथर किङले आफ्ना सिद्धान्तहरू पछ्याउँदै अश्वेत अमेरिकीहरूको नागरिक अधिकारको लागि लडेहड्तालहरू आयोजना गर्ने र उनीहरूलाई जानाजानी सार्वजनिक यातायातबाट जोगिन आग्रह गर्दै, किनकि उनीहरूलाई बसहरूमा गोराहरूलाई बाटो दिन बाध्य पारिएको थियो। नेल्सन मण्डेलाले पनि त्यस्तै बाटो अपनाए, पृथकतावादी नीतिहरूको विरुद्धमा हडताल र विरोधहरू समन्वय गरेको कारण 28 वर्षको लागि जेलमा परे। जेल छोडेर, उनी 1994 मा अफ्रिकाको पहिलो अश्वेत राष्ट्रपति बने। गान्धीले 1947 मा भारतबाट स्वतन्त्रता हासिल गरे। र लुथर किंग, 1965 मा नागरिक अधिकार र मतदान ऐन पारित गर्दै।