ਕੀ ਘਰ ਸਿਰਫ ਇੱਕ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਜਾਂ ਕੀ ਇਹ ਕੋਈ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਤੁਸੀਂ ਅੰਦਰ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹੋ?

ਇਹ ਉਹ ਸਵਾਲ ਹੈ ਜੋ ਫਿਲਮ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ “ ਨੋਮੈਡਲੈਂਡ “, ਕਲੋਏ ਝਾਓ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ। ਛੇ ਆਸਕਰ 2021 ਅਵਾਰਡਾਂ ਲਈ ਉਮੀਦਵਾਰ ਅਤੇ ਸਰਵੋਤਮ ਫਿਲਮ ਲਈ ਮਨਪਸੰਦ, ਫੀਚਰ ਫਿਲਮ ਅਮਰੀਕੀ ਖਾਨਾਬਦੋਸ਼ਾਂ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਦੱਸਦੀ ਹੈ - ਉਹ ਲੋਕ ਜੋ 2008 ਦੇ ਵਿੱਤੀ ਸੰਕਟ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਏ ਸਨ।

ਇੱਕ ਅਰਧ-ਕਾਲਪਨਿਕ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ ਫਾਰਮੈਟ ਵਿੱਚ, ਫ਼ਿਲਮ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਦੋ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਕਲਾਕਾਰ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਅਸਲੀ ਖਾਨਾਬਦੋਸ਼ ਹਨ ਜੋ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਅਸਥਾਈ ਨੌਕਰੀਆਂ ਲੱਭਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੂਸਰੇ ਇੱਕ ਵਧੇਰੇ ਆਰਥਿਕ, ਟਿਕਾਊ ਅਤੇ ਮੁਫਤ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦਾ ਟੀਚਾ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਪਹੀਆਂ 'ਤੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਸੜਕਾਂ ਦੀ ਪੜਚੋਲ ਕਰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੁਆਰਾ ਬਣਾਏ ਗਏ ਕਨੈਕਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਵੀ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਹਨ।

ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿੱਚ, ਸਮਾਨਾਂਤਰ ਲਗਭਗ ਹਮੇਸ਼ਾ ਰੋਮਾਂਟਿਕਵਾਦ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਓ ਪੌਲੋ ਵਿੱਚ ਬ੍ਰਾਸ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਦਾ ਖੇਤਰ ਇੱਕ ਉਦਾਹਰਣ ਹੈ। ਅਸਫਾਲਟ 'ਤੇ ਪਾਰਕ ਕੀਤੇ ਵਾਹਨ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਅਤੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਲਈ ਘਰ ਹਨ: ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਕਲਪ ਜੋ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਕਿਰਾਏ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ।

ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜਾ ਜਹਾਜ਼ ਤਬਾਹ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਿਹਾ

ਪਰ, ਝਾਓ ਦੀ ਫ਼ਿਲਮ ਵਾਂਗ, ਇੱਥੇ ਯਾਤਰਾ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਵਾਲੇ ਮੋਟਰਹੋਮ ਨਿਵਾਸੀ ਵੀ ਹਨ, ਜੋ ਖਾਨਾਬਦੋਸ਼ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਸੰਤੁਸ਼ਟੀ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਮਾਮਲਾ ਐਡੁਆਰਡੋ ਅਤੇ ਆਇਰੀਨ ਪਾਸੋਸ ਜੋੜੇ ਦਾ ਹੈ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਾਹਸੀ ਭਾਵਨਾ ਉਸ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਈਕਲ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉੱਭਰ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆਈ ਸੀ।ਸਾਲਵਾਡੋਰ ਤੋਂ ਜੋਆਓ ਪੇਸੋਆ। ਸਫ਼ਰ ਕਰਨ ਦਾ ਜਨੂੰਨ ਬਣਿਆ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਆਇਰੀਨ ਨੇ ਪੈਡਲਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਢਾਲਿਆ ਅਤੇ ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿਚ ਕੁੱਤਾ ਅਲੋਹਾ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ। ਹੱਲ ਲੱਭਿਆ? ਕੋਂਬੀ ਦੁਆਰਾ ਯਾਤਰਾ !

“ਅਸੀਂ ਕੋਂਬੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਸੌਂਦੇ ਸੀ, ਖਾਣਾ ਬਣਾਇਆ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਭ ਕੁਝ ਕੀਤਾ… ਇਹ ਸਾਡਾ ਘਰ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਇਸ ਦੇ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਅਸੀਂ ਜਗ੍ਹਾ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਲਈ ਸੈਰ ਕੀਤੀ। ਅਸੀਂ ਬਾਈਕ ਲਈ, ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ, ਟਰੰਕ ਵਿੱਚ ਸਰਫਬੋਰਡ”, ਆਇਰੀਨ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਖਾਸ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੋਂਬੀ ਨੂੰ ਫਰਨੀਚਰ ਤੋਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ. ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਅੱਗੇ ਫੋਰਡ ਕਾ ਸੀਟਾਂ, ਇੱਕ 50-ਲੀਟਰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਟੈਂਕੀ, ਸਿੰਕ, ਸਾਕਟ, ਏਅਰ ਕੰਡੀਸ਼ਨਿੰਗ ਅਤੇ ਮਿਨੀਬਾਰ (ਇੱਕ ਸੋਲਰ ਪੈਨਲ ਦੁਆਰਾ ਸੰਚਾਲਿਤ ਜੋ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਬੈਟਰੀ ਚਾਰਜ ਕਰਦਾ ਹੈ) ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮੋਟਰਹੋਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਿਸਤਰਾ ਹੈ ਜੋ ਇੱਕ ਸੋਫੇ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਲੱਕੜ ਦੀਆਂ ਬਣੀਆਂ ਕੁਝ ਅਲਮਾਰੀਆਂ।

"ਕੌਂਬੀ ਵਿੱਚ ਦਿਨ ਪ੍ਰਤੀ ਦਿਨ ਇੱਕ ਆਮ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੇ ਸਮਾਨ ਹੈ, ਅਤੇ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਖਿੜਕੀ ਤੋਂ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਅਤੇ ਹੋਰ. ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਉਹ 'ਲਗਜ਼ਰੀ' ਨਹੀਂ ਹੈ ਜੋ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਬਣ ਗਈ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਕੇਸ ਵਿੱਚ, ਕੋਈ ਵੱਡੀਆਂ ਮੁਸ਼ਕਲਾਂ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਸ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਜੀਣ ਦੀ ਇੱਛਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸੀ", ਆਇਰੀਨ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਹਾਲਾਂਕਿ, ਜੋ ਲੋਕ ਇਸ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੀ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੁਝ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਲਈ ਤਿਆਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਐਡੁਆਰਡੋ ਅਤੇ ਆਇਰੀਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ, ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਦਿਨ ਦੇ ਦੌਰਾਨ ਉੱਚ ਤਾਪਮਾਨ ਨੂੰ ਸਹਿਣਾ ਅਤੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋਣਾ ਸੀ। “ਇਹ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਚਾਹੁਣਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।ਜੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੋਲ ਖੇਡਣ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੋਟਰਹੋਮ ਹੋਣ ਦਾ ਕੋਈ ਮਤਲਬ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸੜਕ 'ਤੇ ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੋਲ ਅਮਲੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਉਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਬੁਨਿਆਦ ਕਹਿੰਦੇ ਹਾਂ - ਸਟੋਵ ਅਤੇ ਬਿਸਤਰਾ - ਅਤੇ ਜੋ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ", ਜੋੜੇ ਨੂੰ ਸਲਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ।

"ਸਾਡੀ ਰਾਏ ਵਿੱਚ, ਇਸ ਤੋਂ ਵੱਖ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਰੁਟੀਨ, ਇੱਕ ਘਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਦੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ ਅਤੇ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀ ਸੂਤਰਬੱਧ ਧਾਰਨਾ ਜੋ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਮੀਡੀਆ ਸਾਡੇ 'ਤੇ ਥੋਪਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣ ਲਈ ਹਿੰਮਤ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ । ਐਮਿਰ ਕਲਿੰਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜਾ ਸਮੁੰਦਰੀ ਜਹਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।”

ਐਡੁਆਰਡੋ ਅਤੇ ਆਇਰੀਨ ਨੇ ਕੋਂਬੀ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਯਾਤਰਾ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਇਰਾਦਾ ਰੱਖਿਆ, ਜਿਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਡੋਨਾ ਡਾਲਵਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਰ, ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਜੜ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਹੇਠਾਂ ਰੱਖਣਾ ਪਿਆ। . ਇਕ ਸਾਲ ਪਹੀਆਂ 'ਤੇ ਰਹਿਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਖਣੀ ਬਾਹੀਆ ਵਿਚ ਇਟਾਕੇਰੇ ਵਿਚ ਇਕ ਸੁੰਦਰ ਜਗ੍ਹਾ ਲੱਭੀ, ਅਤੇ ਐਟਲਾਂਟਿਕ ਜੰਗਲ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਇਕ ਘਰ ਬਣਾਇਆ। ਅੱਜ ਵਾਹਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਆਵਾਜਾਈ ਅਤੇ ਬੀਚਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।

ਪਾਥ ਪਾਰ

ਐਂਟੋਨੀਓ ਓਲਿੰਟੋ ਅਤੇ ਰਾਫੇਲਾ ਐਸਪ੍ਰੀਨੋ ਉਹ ਲੋਕ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਰੇ ਹਰ ਕੋਈ ਸੋਚਦਾ ਹੈ: "ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ"। ਉਸਨੇ 1990 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੌਰਾਨ ਸਾਈਕਲ ਦੁਆਰਾ ਚਾਰ ਮਹਾਂਦੀਪਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਸੀ; ਉਸ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣਾ ਅਤੇ ਇਕੱਲੇ ਸਫ਼ਰ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਸੀ। 2007 ਵਿੱਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਪਾਰ ਹੋ ਗਈ, ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਆਪਸੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਕਿਉਂਕਿ ਐਂਟੋਨੀਓ ਇੱਕ ਸਰਕਟ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ ਬਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਜਿਸਦੀ ਰਾਫੇਲਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਸੀ: ਕਮਿਨਹੋ ਡਾ ਫੇ । ਇਹ ਜੀਵਨ ਭਰ ਦੀ ਯਾਤਰਾ, ਸਾਂਝੇਦਾਰੀ ਅਤੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਸੀ।

ਇਸ ਨੂੰਉਸ ਸਮੇਂ, ਐਂਟੋਨੀਓ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੱਕ ਕੈਂਪਰ ਤਾਹੀਟੀ ਦੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਇੱਕ F1000 'ਤੇ ਲਗਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਹੁਣ ਇੱਕ ਇਨਵੇਲ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਨਿਵਾਸੀਆਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਮੋਟਰਹੋਮ ਜੋੜੀ ਦੇ ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਦਾ ਘਰ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਪੂਰੇ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਿੱਚ ਮੈਪਿੰਗ ਅਤੇ ਸਾਈਕਲਿੰਗ ਗਾਈਡ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ ਅਤੇ ਜਿਸਦੀ ਵਿਕਰੀ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਮਦਨੀ ਦਾ ਸਰੋਤ ਹੈ।

ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ - ਦੋ-ਬਰਨਰ ਸਟੋਵ, ਓਵਨ, ਗਰਮ ਸ਼ਾਵਰ, ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਪੋਟ ਡੋਰ, ਵਾਸ਼ਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ, ਇਨਵਰਟਰ ਅਤੇ ਸੋਲਰ ਪੈਨਲ ਦੇ ਨਾਲ - ਐਂਟੋਨੀਓ ਅਤੇ ਰਾਫੇਲਾ ਦੁਆਰਾ ਉਤਪਾਦਨ ਵਧਾਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਇਨਵੇਲ ਛੋਟਾ ਹੋ ਗਿਆ ਕਿਤਾਬਾਂ, ਗਾਈਡਾਂ ਅਤੇ ਦਸਤਾਵੇਜ਼ੀ। ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਵਾਹਨ ਬਦਲਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਐਗਰੇਲ ਵੈਨ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ, ਜੋ ਕਿ ਵਧੇਰੇ ਮਜਬੂਤ ਹੈ, ਇੱਕ ਸਰਲ ਮਕੈਨੀਕਲ ਸਿਸਟਮ ਅਤੇ ਦੂਜੀਆਂ ਵੈਨਾਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਛੋਟੇ ਆਕਾਰ ਦੇ ਨਾਲ।

ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਹੀਆਂ 'ਤੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਸੀ, ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਅਗਲੇ ਘਰ ਲਈ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਰਾਫੇਲਾ ਦੁਆਰਾ ਖੁਦ ਡਿਜ਼ਾਇਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ, ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਵਿੱਚ ਗ੍ਰੈਜੂਏਟ ਹੋਈ ਸੀ।

“ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕਾਰ ਦੇ ਨਾਲ, ਅਸੀਂ ਵਾਹਨ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਜਿੱਥੇ ਅਸੈਂਬਲੀ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੀਮਾਵਾਂ ਅਤੇ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਅਸੀਂ ਵਾਹਨ ਦੇ ਫਰਸ਼ 'ਤੇ 1:1 ਦੇ ਪੈਮਾਨੇ 'ਤੇ ਲੋੜੀਂਦੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਦੇ ਅਨੁਪਾਤ ਨੂੰ ਖਿੱਚਦੇ ਹਾਂ, ਅਤੇ ਕਈ ਵਾਰ ਅਸੀਂ ਕੰਧਾਂ ਅਤੇ ਖਾਲੀ ਥਾਂਵਾਂ ਦੀ ਨਕਲ ਕਰਨ ਲਈ ਗੱਤੇ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਐਰਗੋਨੋਮਿਕਸ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਦੇ ਹੋਏ, ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸੈਂਟੀਮੀਟਰ ਨੂੰ ਅਨੁਕੂਲ ਅਤੇ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।ਮੋਟਰਹੋਮ ਦੇ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਅਤੇ ਨਿਰਮਾਣ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਲਗਭਗ 6 ਮਹੀਨੇ ਲੱਗੇ, ਜੋ ਅਸੀਂ ਬਾਡੀਵਰਕ, ਇਲੈਕਟ੍ਰੀਕਲ ਇੰਸਟਾਲੇਸ਼ਨ, ਪਲੰਬਿੰਗ, ਕੰਧਾਂ, ਲਾਈਨਿੰਗ, ਅਪਹੋਲਸਟ੍ਰੀ, ਪੇਂਟਿੰਗ, ਥਰਮਲ ਇਨਸੂਲੇਸ਼ਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ", ਉਹ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ।

ਉਹਨਾਂ ਲਈ, ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲਤਾ, ਆਰਾਮ ਅਤੇ ਭਾਰ ਨੂੰ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੀ, ਤਾਂ ਜੋ ਵਾਹਨ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਭਾਰਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਪਾਣੀ ਅਤੇ ਊਰਜਾ ਦੇ ਸਬੰਧ ਵਿਚ ਵਾਹਨ ਦੀ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਵੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੀ. ਅੱਜ, ਐਗਰੇਲ ਕੋਲ ਇੱਕ ਰਸੋਈ (ਸਟੋਵ ਅਤੇ ਫਰਿੱਜ ਦੇ ਨਾਲ), ਡਾਇਨਿੰਗ ਰੂਮ, ਬੈੱਡਰੂਮ ਅਤੇ ਬੈੱਡ, ਪੂਰਾ ਬਾਥਰੂਮ (ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਸ਼ਾਵਰ ਦੇ ਨਾਲ), ਵਾਸ਼ਿੰਗ ਮਸ਼ੀਨ, ਸਟੋਰੇਜ ਸਪੇਸ ਅਤੇ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਹੈ।

"ਅਸੀਂ ਉਦੋਂ ਹੀ ਮੋਟਰਹੋਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਬੰਦ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਦੂਜੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਈਕਲ ਦੇ ਸਾਹਸ 'ਤੇ ਜਾਣ ਲਈ ਟੈਂਟ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ", ਰਾਫੇਲਾ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ, ਜੋੜੇ ਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਅਤੇ ਬਾਹਰ ਅਣਗਿਣਤ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹਰ ਇੱਕ ਦੇ ਸ਼ੌਕੀਨ ਹਨ: “ਹਰ ਜਗ੍ਹਾ ਕੁਝ ਖਾਸ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਜਨਤਕ ਸੈਰ-ਸਪਾਟੇ ਦੁਆਰਾ ਮਾਨਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਸਥਾਨ ਸਾਡੇ ਮਨਪਸੰਦ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਭਿਆਚਾਰ, ਜੀਵਨ ਢੰਗ ਅਤੇ ਕੁਦਰਤ ਨੂੰ ਵਧੇਰੇ ਅਸਲੀ ਰੱਖਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੋਰ ਸਿੱਖ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ”

ਘਰ ਛੋਟਾ ਹੈ, ਪਰ ਵਿਹੜਾ ਵੱਡਾ ਹੈ

ਐਡੁਆਰਡੋ ਅਤੇ ਆਇਰੀਨ, ਐਂਟੋਨੀਓ ਅਤੇ ਰਾਫੇਲਾ ਵਾਂਗਉਹ ਇਹ ਵੀ ਮੰਨਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜੋ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਇਸ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਕੁਝ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਕਰਨ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। "ਸਾਡਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, 'ਘਰ ਛੋਟਾ ਹੈ, ਪਰ ਵਿਹੜਾ ਵੱਡਾ ਹੈ'", ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ।

ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਹ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਲਈ ਵਾਪਸ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਨਹੀਂ ਸੋਚ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਅਗਲੀਆਂ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦੋ ਪਹੀਆਂ 'ਤੇ ਹੋਣਗੀਆਂ: "ਸਾਡਾ ਇਰਾਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਇਹ ਸਥਿਤੀ ਹੱਲ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇੱਕ ਲੰਬੀ ਸਾਈਕਲ 'ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ। ਯਾਤਰਾ ਪਰ ਫਿਲਹਾਲ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਤੁਲਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਅਲੱਗ-ਥਲੱਗਤਾ “ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰੀ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਦੇ ਯੋਗ ਹੋਣ ਲਈ ਆਪਣੀ ਚਿੰਤਾ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।

ਬਾਈਕ ਦੇ ਨਾਲ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਲਾਤੀਨੀ ਅਮਰੀਕੀ ਮੁੰਡਾ

ਬੇਟੋ ਐਂਬਰੋਸਿਓ ਐਂਟੋਨੀਓ ਅਤੇ ਰਾਫੇਲਾ ਦਾ ਹਾਰਡ ਫੈਨ ਹੈ। ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਡਿਗਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਫੋਟੋਗ੍ਰਾਫਰ, ਉਸਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਸੁਪਨਾ ਬਾਈਕ ਦੁਆਰਾ ਵੱਡੀਆਂ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਇਹ ਅਹਿਸਾਸ ਉਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਜਦੋਂ, ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਸਪੋਰਟਸ ਬ੍ਰਾਂਡ ਦੇ ਮਾਲਕ ਨੇ ਬੇਟੋ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਖਰੀਦਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਲਾਤੀਨੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਸਪਾਂਸਰ ਕਰੇਗਾ।

“ਮੈਂ ਇੱਕ ਕੈਫੇ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਮੈਂ 2000 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਲਾਤੀਨੀ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦੀ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਲੈ ਲਈ। ਮੈਂ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ ਅਤੇ ਟੈਡਯੂ ਆਇਆ, ਉਹ ਵਿਅਕਤੀ ਜਿਸ ਨੇ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਦਲ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਬ੍ਰਾਂਡ ਨੂੰ ਦਿੱਖ ਦੇਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਵਿੱਚ ਦੋ ਸਾਈਕਲ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ, ਉਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਮੁੜਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, 'ਰਾਬਰਟੋ, ਆਓ ਇੱਕ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਸੈੱਟ ਕਰੀਏ, ਤੁਸੀਂ ਲੈਟਿਨ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰੋ ਅਤੇ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਿਖਾਵਾਂਗਾ।ਸਪਾਂਸਰ'"। ਮੈਂ ਇਹ ਵੀ ਬਿਆਨ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਕਿ ਮੈਂ ਕੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤਾ। ਉਸ ਗੱਲਬਾਤ ਤੋਂ ਸੱਤ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ, 2012 ਵਿੱਚ, ਮੈਂ ਇੱਕ ਯਾਤਰਾ 'ਤੇ ਗਿਆ। ਮੈਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਮਹੀਨਿਆਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀਤੀ, ਰੂਟ ਦਾ ਪਤਾ ਲਗਾਇਆ, ਸਾਜ਼ੋ-ਸਾਮਾਨ ਖਰੀਦਿਆ ਅਤੇ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ”, ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਬੋਲਣਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ, ਬੇਟੋ ਨੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਪੈਨਿਸ਼ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਲਗਭਗ 3 ਸਾਲਾਂ ਤੱਕ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ। “ਮੈਨੂੰ ਜੀਉਣ ਬਾਰੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਪਸੰਦ ਸੀ ਉਹ ਸੀ ਵੱਡੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਜੋ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਮਹਿਸੂਸ ਕੀਤੀ, ਸਾਈਕਲ ਨੂੰ ਵੇਖਦਿਆਂ ਅਤੇ ਇਹ ਵੇਖਣਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਜੀਣ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਸੀ। ਹਲਕੇਪਨ, ਆਜ਼ਾਦੀ, ਨਿਰਲੇਪਤਾ, ਚਿੰਤਾ ਦੀ ਘਾਟ, ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਹਲਕਾ ਹੋਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ, ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।

ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ ਵਾਪਸ ਆਉਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਬੇਟੋ ਨੇ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਲਿਖਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ, ਜਿਸਨੂੰ ਫੇ ਲੈਟੀਨਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਅਤੇ ਲੈਂਡਸਕੇਪਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਫੋਟੋਆਂ ਖਿੱਚਦਾ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਪੈਸੇ ਬਚਾਏ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕੋਂਬੀ ਖਰੀਦਿਆ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਸਾਓ ਪੌਲੋ ਵਿੱਚ ਮੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਲੇਖਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਿਤ ਅਤੇ ਵੇਚ ਸਕੇ, ਪਰ ਮਨੋਰੰਜਨ ਲਈ ਵੀ।

“ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਕੋਂਬੀ ਦਿਖਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਇਸ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇੱਕ ਬਿਸਤਰਾ, ਫਰਿੱਜ ਅਤੇ ਏਅਰ ਕੰਡੀਸ਼ਨਿੰਗ ਸੀ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਸਿਰਫ਼ ਬਾਥਰੂਮ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ ਸਭ ਕੁਝ ਸੀ। ਅਤੇ ਇੱਕ ਮੋਟਰਹੋਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣਾ ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਹੈ, ਇਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮੇਰਾ ਸੁਪਨਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਖਰੀਦਿਆ, ”ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। ਪਰ ਬੇਟੋ ਕੋਲ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ, ਸਿਰਫ ਡੇਢ ਸਾਲ ਲਈ ਵੈਨ ਸੀ, ਅਤੇ ਇਸਨੂੰ ਇੰਸਟਾਗ੍ਰਾਮ 'ਤੇ ਆਪਣੇ ਫਾਲੋਅਰਜ਼ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ।

ਉਸਨੇ ਮੋਟਰਹੋਮ ਨੂੰ ਘਰ ਅਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਵਰਤਦੇ ਹੋਏ, ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਬੀਚਾਂ ਅਤੇ ਕੈਂਪਿੰਗ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਾ ਸੁਪਨਾਇਕ ਦਿਨ ਉਸ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ 'ਤੇ ਵਾਪਸ ਜਾਓ: “ਜੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਉੱਥੇ ਰਹਿਣ ਬਾਰੇ ਸੋਚਾਂਗਾ। ਮੈਂ ਇੱਕ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿਣ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਧਾਰਨ, ਟਿਕਾਊ, ਸਸਤੀ, ਆਰਥਿਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਇਸ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਜੀਣਾ ਚਾਹਾਂਗਾ। ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਘੱਟ ਸਮਾਨ ਲੈ ਜਾਂਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਜੀਵਨ ਹਲਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ”ਉਹ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ।

“ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੋਟਰਹੋਮ ਬਾਰੇ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਇਸ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਬਹੁਤਾ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਸਮੁੰਦਰ ਨੂੰ ਪਾਰ ਕਰਨਾ ਵਧੇਰੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਹੈ। ਮੇਰਾ ਵਿਚਾਰ ਬ੍ਰਾਜ਼ੀਲ, ਦੱਖਣ-ਪੂਰਬ ਅਤੇ ਦੱਖਣ ਵਿੱਚ, ਇੱਥੇ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ, ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ, ਮਿਨਾਸ ਤੱਕ ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਕਰਨ ਲਈ. ਪਰ ਮੋਟਰਹੋਮ ਨੂੰ ਜੀਵਨਸ਼ੈਲੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤਣਾ, ਰਹਿਣ ਲਈ ਛੋਟੇ ਘਰ ਵਜੋਂ। ਮੈਂ ਸੱਚਮੁੱਚ ਬਾਈਕ ਦੁਆਰਾ ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਮੋਟਰਹੋਮ ਪਾਰਕ ਕੀਤਾ ਛੱਡ ਸਕਦਾ ਹਾਂ ਅਤੇ ਉੱਥੇ ਏਸ਼ੀਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹਾਂ, ਫਿਰ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਮੋਟਰਹੋਮ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹਾਂ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮੈਂ ਇਸਨੂੰ ਦੇਖਦਾ ਹਾਂ", ਬੇਟੋ ਜੋੜਦਾ ਹੈ।