Txikitatik, Felipe Hess São Paulotik noraezean ibili zen eta ez zen nekatzen fatxaden, eraikitzen ari diren eraikinen eta hesiz inguratutako lursailen xehetasunak behatzeaz. Haurrentzako jolasak txandaka egin ziren eskuz egindako marrazkien eta Legoen muntaien artean. «Nire patua ezin zen ezberdina izan: arkitektura ikasi nuen. Inoiz ez nuen imajinatu nire burua beste ezer egiten», dio São Pauloko 28 urteko gazteak, Triptyque eta Isay Weinfeld bezalako enpresa ospetsuetan lan egin duena. Azken hori, Felipek bere mentoretzat du –hala ageri da bere proiektuen erreferentzia sendoetan eta hizkuntzan–. 2012an bakarkako ibilbidea egitea erabaki zuenean, profesional gazteak gurasoen etxea uzteko ordua zela erabaki zuen. «1951n eraikitako eraikin honen aurretik pasatzen nintzen beti. Itxura modernistak eta kokapenak erakarri ninduten. Zer esanik ez beheko solairuan apartamentu baten bila nenbilela, zuhaitzak leiho altueran, benetan etxean bezala sentitzeko. Eskuragarri dagoen unitatea zen zehazki». Bertara bizitzera joan aurretik, sei hilabete pasatxoko lanak behar izan dituen eraberritze bat egin zuen arkitektoak. Ezer erradikalegirik, baina atzerapena batzuetan begien bistan ez dauden lanek justifikatzen dute. Iturgintza eta elektrizitate instalazioak, esaterako, aldatu zituzten. 3 m-ko sabaiaren altuera inbidiagarria 15 cm gutxitu da, argi-puntuak barneratu ahal izateko. «Argiteria lehenesten dutperiferikoak edo zeharkakoak, mahai-lanparak erabiliz –egongelako apalean bakarrik, zazpi daude, maiz pizten ditudanak”, komentatzen du. Lanpara hauek gazteak dituen bilduma askotariko bat osatzen dute.

Jatorrizko proiektuaren berezitasunak, hala nola, oholak eta oholak, gorde nahi izan zituen. “Nire estiloarekin zerikusirik ez badute ere, apartamentuaren historiaren parte dira, baita sukaldeko koroa moldura ere, inguruneari nolabaiteko art deco kutsu bat ere ematen diona”, aztertzen du. Egongelan, denbora gehien igarotzen duen tokian, hormigoizko egituraren itxurazko piezak jabetzaren adina erakusten dute. Hormak kenduz handituta, espazioak pasio batzuk islatzen dituzten objektuak biltzen ditu: 60ko eta 70eko hamarkadetako musika, arkitektura eta nazio mailan diseinatutako altzariak. Felipek bere gogokoen dituen gauza asko antigoaleko denda eta enkanteetan eskuratu zituen, ohiko bisitaria baita. Eta, ahal duen guztietan, bere bidaietako piezak ekartzen ditu, New Yorketik etorritako sukaldeko armairuen heldulekuak eta inguru bererako Buenos Airesen aurkitutako apurrak, esaterako. Horrela, poliki-poliki, bere erreferenteez inguratzen joan da.

Planaren matematika berriak

Apartamentuak hiru logeletako bat utzi zuen egongela handitzeko. , eta neskamearen alorrak eman zuten armairua. Komun bakarra bitan banatuta zegoen: komuna eta zerbitzuko komuna. Suitean zegoena garbitegi zaharrarekin ordezkatu zuten

1) Hormen desplazamendutik 60 cm-ko sakonera duten nitxoak atera ziren. Suitean, atala lan-mahai batek hartzen zuen eta, pasilloan, armairu batek. 2) Jatorrizko bainugela bitan hautsi zen. Batak gizarte-hegalak komun gisa balio du, dutxa erabiltzeko aukerarekin, eta bestea, txikiagoa, zerbitzu gunetik sarbidea du. 3) Espazio honetan tabikeak kentzeak (edo batzuk murrizteak) bere garrantzia azpimarratzen du. Asmoa zen zabaltasun eta integrazio sentsazioa berreandarekin eta sukaldearekin errepikatzea.