هر روز روزی است برای شناخت اهمیت زنان در جامعه، تمجید از دستاوردهای آنها و انتظار برای مشارکت و نمایندگی بیشتر. اما امروز، در روز جهانی زن ، ارزش بیشتری دارد که به بخش ما نگاهی بیندازیم و در مورد این مسائل فکر کنیم.

طبق مجله طراحی Dezeen، تنها سه مورد از 100 شرکت بزرگ معماری در دنیا توسط زنان رهبری می شوند. تنها دو مورد از این شرکت ها دارای تیم های مدیریتی متشکل از بیش از 50 درصد زنان هستند و مردان 90 درصد از بالاترین موقعیت های رتبه بندی را در این شرکت ها دارند. از سوی دیگر، نابرابری بین پست‌های رهبری در معماری، نشان‌دهنده علاقه فعلی زنان به این بخش نیست، که برعکس، در حال افزایش است. به گزارش سرویس پذیرش دانشگاه ها و کالج های انگلستان، در سال 2016، شکاف بین مردان و زنان متقاضی تحصیل در رشته معماری در دانشگاه های انگلیسی 49:51 بود که نسبت به تقسیم در سال 2008 که نمره 40:60 را ثبت کرد، بیشتر بود.

با وجود اعداد غیرقابل انکار، دانستن این نکته مهم است که می توان این نابرابری را در معماری متوقف و معکوس کرد. هشت زن از این طریق در تاریخ ثبت شدند . آن را بررسی کنید:

1. لیدی الیزابت ویلبراهام (1632–1705)

که اغلب او را اولین معمار زن بریتانیا می نامند، لیدی الیزابت ویلبراهام یک معمار برجسته بود.این معمار بریتانیایی عراقی الاصل اولین زنی بود که جایزه پریتزکر را در سال 2004 به معماران زنده ای که تعهد، استعداد و بینش را در کار خود نشان داده اند، برنده شد. در سال مرگ نابهنگامش، مدال طلای RIBA - بالاترین جایزه معماری بریتانیا - به او اعطا شد. حدید در سال 2016 درگذشت 67 میلیون پوند ثروت را پشت سر گذاشت.

همچنین ببینید: آنها مرا فراموش کردند: 9 ایده برای کسانی که پایان سال را تنها خواهند گذراند

از مراکز تفریحی گرفته تا آسمان خراش ها، ساختمان های خیره کننده معمار به دلیل اشکال ارگانیک و سیال خود تحسین منتقدان را در سراسر اروپا به دست آورده اند. او قبل از شروع کار خود در انجمن معماری در لندن، هنر خود را در دانشگاه آمریکایی بیروت مطالعه کرد. تا سال 1979، او دفتر خود را تأسیس کرد.

ساختارهایی که معماران زاها حدید را به نامی شناخته شده تبدیل کرده اند عبارتند از: موزه ریورساید در گلاسکو، مرکز ورزش های آبی لندن برای المپیک 2012، خانه اپرای گوانگژو و برج جنرالی در میلان مجله تایم که اغلب از او به عنوان یک معمار ستاره یاد می شود، حدید را در سال 2010 در میان 100 فرد تأثیرگذار روی سیاره قرار داد. با ادامه کار دفتر حدید، میراث معماری این طراح گرایش پنج سال بعد همچنان پابرجاست.

توانمندسازی: اهمیت زنان در صنایع دستی

پروژه ساخت و ساز، آموزش زنان در ساخت و سازهای عمرانی را ترویج می کند

روز جهانی هنرزنان: داستانی در عکس

طراح داخلی در دورانی که زنان معمولاً مجاز به انجام این هنر نبودند. اگرچه هیچ گزارش مکتوبی وجود ندارد، محقق جان میلار معتقد است که ویلبراهام حدود 400 ساختمان را طراحی کرده است. مجموعه این شرکت شامل بلتون هاوس (لینکلنشایر)، آپپارک هاوس (ساسکس) و ویندزور گیلدهال (برکشایر) است. یکی از ساختمان‌هایی که او ساخت، به نظر می‌رسد که خانه خانوادگی او در استافوردشایر، وستون هال باشد، ملکی با جزئیات معماری غیرمعمول که بعداً در خانه کلاودن (باکینگهام‌شر) و کاخ باکینگهام یافت شد. ویلبراهام همچنین به سر کریستوفر رن جوان آموزش داد و به او کمک کرد تا ۱۸ کلیسا از ۵۲ کلیسای لندن را طراحی کند که پس از آتش‌سوزی بزرگ لندن در سال ۱۶۶۶ روی آن کار می‌کرد. و ایتالیا او در طول ماه عسل طولانی خود در هر دو کشور تحصیل کرد. ویلبراهام که اجازه دیده شدن در سایت های ساختمانی را نداشت، مردانی را برای اجرای پروژه هایش فرستاد. این مردان اغلب به عنوان خود معماران دیده می شدند که موقعیت آنها را در تاریخ معماری پنهان می کردند. یکی از جنبه های مثبت عدم نیاز به نظارت بر ساخت و ساز این است که Wilbraham به طور باورنکردنی مولد بوده است و به طور میانگین هشت پروژه در سال را به خود اختصاص داده است.

2. ماریون ماهونی گریفین (14 فوریه 1871 - 10 اوت،1961)

اولین کارمند فرانک لوید رایت، ماریون ماهونی گریفین، یکی از اولین معماران دارای مجوز در جهان بود. او در رشته معماری در MIT تحصیل کرد و در سال 1894 فارغ التحصیل شد. یک سال بعد، ماهونی گریفین توسط رایت به عنوان نقشه‌کش استخدام شد و تأثیر او در توسعه معماری سبک پریری او قابل توجه بود.

در طول مدتی که او با معمار بود ماهونی گریفین برای بسیاری از خانه های خود شیشه های سربی، مبلمان، وسایل نور، نقاشی های دیواری و موزاییک طراحی کرده است. او به خاطر شوخ طبعی، خنده های بلند و امتناع از تعظیم در برابر نفس رایت معروف بود. از آثار او می توان به اقامتگاه دیوید امبرگ (میشیگان) و خانه آدولف مولر (ایلینوی) اشاره کرد. ماهونی گریفین همچنین با الهام از نقوش چوب ژاپنی نقشه های رایت را با آبرنگ مطالعاتی انجام داد، که او هرگز به او اعتبار نداد.

وقتی رایت در سال 1909 به اروپا نقل مکان کرد، پیشنهاد داد تا سفارشات استودیو خود را برای ماهونی گریفین ترک کند. او نپذیرفت، اما بعداً توسط جانشین معمار استخدام شد و کنترل کامل طرح به او واگذار شد. پس از ازدواج در سال 1911، او با شوهرش دفتری تأسیس کرد و کمیسیون نظارت بر ساخت و ساز در کانبرا، استرالیا را به دست آورد. ماهونی گریفین بیش از 20 سال دفتر استرالیا را مدیریت کرد و به آموزش طراحان و مدیریت کمیسیون ها پرداخت. یکی از این اسناد، کاپیتول بودتئاتر در ملبورن بعداً در سال 1936 آنها برای طراحی یک کتابخانه دانشگاهی به لاکنو، هند نقل مکان کردند. ماهونی گریفین پس از مرگ ناگهانی همسرش در سال 1937 به آمریکا بازگشت تا زندگی نامه ای درباره آثار معماری خود بنویسد. او در سال 1961 درگذشت و اثری بزرگ از خود به جای گذاشت.

3. الیزابت اسکات (20 سپتامبر 1898 - 19 ژوئن 1972)

در سال 1927، الیزابت اسکات اولین معمار بریتانیایی شد که با طراحی خود برای تئاتر یادبود شکسپیر در استراتفورد آپون آون، برنده یک مسابقه بین المللی معماری شد. او تنها زن از بین بیش از 70 متقاضی بود و پروژه او به مهمترین ساختمان عمومی بریتانیا تبدیل شد که توسط یک معمار زن طراحی شده است. سرفصل هایی مانند «معمار دختری مردان را کتک می زند» و «جهش دختر ناشناس به شهرت» در مطبوعات پخش شد.

اسکات کار خود را در سال 1919 به عنوان دانش آموز در مدرسه جدید انجمن معماری در لندن آغاز کرد و در سال 1924 فارغ التحصیل شد. او تصمیم گرفت تا حد امکان زنان را استخدام کند تا به او در تکمیل پروژه Stratford-upon-Avon کمک کنند، و همچنین با انجمن Fawcett برای ترویج پذیرش گسترده تر زنانی که نقش های کلیشه ای مردانه را بازی می کنند، همکاری کرد. او همچنین عمدتاً با مشتریان زن کار می کرد. برای مثال، در سال 1929 در بیمارستان ماری کوری در همپستد کار می کرد.بعدها بیمارستان سرطان را برای درمان 700 زن در سال گسترش داد. یکی دیگر از پیشرفت های او کالج نیونهام در کمبریج بود. اسکات همچنین با پاسپورت جدید بریتانیا مفتخر شد که حاوی تصاویری از دو زن برجسته بریتانیایی بود که دیگری آدا لاولیس بود. بورنموث و تئاتر نمادین اسکله را طراحی کرد. ساختمان هنر دکو در سال 1932 با بیش از 100000 بازدید کننده افتتاح شد تا شاهزاده وقت ولز، ادوارد هشتم، تئاتر را افتتاح کند. اسکات عضو بخش معماران شورای شهر بورنموث بود و تا 70 سالگی در معماری کار می کرد. زن و زن سیاه پوست از برزیل

آیا می دانستید که مخترع ژل الکلی یک زن لاتین است؟

با 10 معمار و مهندس زن سیاه پوست آشنا شوید تا جشن بگیرید و از آنها الهام بگیرید

<1

4. دیم جین درو (24 مارس 1911 - 27 ژوئیه 1996)

وقتی صحبت از معماران زن بریتانیایی می شود، دیم جین درو یکی از مشهورترین معماران است. علاقه او به این منطقه از اوایل شروع شد: در کودکی اشیایی را با استفاده از چوب و آجر می ساخت و بعدها در انجمن معماری به تحصیل در رشته معماری پرداخت. در دوران دانشجویی، درو در ساختن سلطنتی شرکت داشتمؤسسه معماری بریتانیا، که بعداً عضو مادام العمر آن شد، و همچنین اولین زنی بود که به عضویت هیئت مدیره آن انتخاب شد.

درو یکی از بنیانگذاران برجسته جنبش مدرن در بریتانیا بود و به یک شخصیت آگاه تبدیل شد. تصمیم به استفاده از نام خانوادگی خود در طول زندگی حرفه ای غنی خود. در طول جنگ جهانی دوم، او یک شرکت معماری تماماً زنانه را در لندن تأسیس کرد. درو پروژه های متعددی را در این دوره انجام داد، از جمله تکمیل 11000 پناهگاه برای حمله هوایی کودکان در هاکنی.

در سال 1942، درو با معمار مشهور ماکسول فرای ازدواج کرد و شراکتی را ایجاد کرد که تا زمان مرگ او در سال 1987 ادامه داشت. آنها پس از جنگ در سراسر جهان ساخت و ساز کردند، از جمله ایجاد بیمارستان ها، دانشگاه ها، شهرک های مسکونی و ادارات دولتی در کشورهایی مانند نیجریه، غنا و ساحل عاج. نخست وزیر هند که تحت تأثیر کار او در آفریقا قرار گرفته بود، از او دعوت کرد تا پایتخت جدید پنجاب، چاندیگر را طراحی کند. درو به دلیل کمک به معماری، چندین مدرک افتخاری و دکترا را از دانشگاه هایی مانند هاروارد و MIT دریافت کرد.

5. لینا بو بردی (5 دسامبر 1914 – 20 مارس 1992)

یکی از بزرگترین نام ها در معماری برزیل، لینا بو بردی ساختمان های جسورانه ای را طراحی کرد که مدرنیسم را با پوپولیسم در هم آمیخت. متولد شده درایتالیایی، معمار از دانشکده معماری در رم در سال 1939 فارغ التحصیل شد و به میلان نقل مکان کرد، جایی که او دفتر خود را در سال 1942 افتتاح کرد. یک سال بعد، از او دعوت شد تا مدیر مجله معماری و طراحی Domus شود. بو بردی در سال 1946 به برزیل نقل مکان کرد، جایی که پنج سال بعد تابعیت شد.

در سال 1947، بو بردی برای طراحی موزه هنر سائوپائولو دعوت شد. این ساختمان نمادین که در یک میدان 70 متری معلق است، به یکی از مهم ترین موزه های آمریکای لاتین تبدیل شده است. پروژه های دیگر او عبارتند از خانه شیشه ای، ساختمانی که او برای خودش و همسرش طراحی کرد، و SESC Pompéia، یک مرکز فرهنگی و ورزشی.

بو بردی مجله Habitat را در سال 1950 در کنار همسرش تأسیس کرد و سردبیر آن تا سال 1953. در آن زمان، این مجله تأثیرگذارترین نشریه معماری در برزیل پس از جنگ بود. بو بردی همچنین اولین دوره طراحی صنعتی کشور را در موسسه هنرهای معاصر تأسیس کرد. او در سال 1992 با بسیاری از پروژه های ناتمام درگذشت.

6. نورما مریک اسکلارک (15 آوریل 1926 – 6 فوریه 2012)

زندگی نورما مریک اسکلارک به عنوان یک معمار سرشار از روحیه پیشگام بود. اسکلارک اولین زن سیاه پوستی بود که به عنوان معمار در نیویورک و کالیفرنیا مجوز گرفت و همچنین اولین زن سیاه پوستی بود که به عضویت موسسه معماران آمریکا درآمد - و بعداً انتخاب شد.عضو سازمان در طول زندگی‌اش، او با تبعیض‌های گسترده‌ای روبه‌رو شد، که دستاوردهای او را بیش از پیش چشمگیر می‌کند.

اسکلارک به مدت یک سال در کالج بارنارد تحصیل کرد و مدرک هنرهای لیبرال را به دست آورد که او را قادر می‌سازد در رشته معماری در دانشگاه کلمبیا تحصیل کند. او آموزش معماری خود را یک چالش می دانست، زیرا بسیاری از همکلاسی هایش قبلاً دارای مدرک لیسانس یا فوق لیسانس بودند. در سال 1950 فارغ التحصیل شد. در جستجوی کار، 19 شرکت او را رد کردند. او در مورد این موضوع گفت: "آنها زنان یا آمریکایی های آفریقایی تبار را استخدام نمی کردند و من نمی دانستم چه چیزی [علیه من کار می کند]." اسکلارک در نهایت یک شغل معماری در Skidmore Owings & مریل در سال 1955.

همچنین ببینید: دیوارهای خلاقانه: 10 ایده برای تزئین فضاهای خالی

اسکلارک با شخصیت و بینش فکری قوی، در حرفه خود پیشرفت کرد و در نهایت مدیر شرکت معماری Gruen Associates شد. او بعداً یکی از بنیانگذاران Sklarek Siegel Diamond، بزرگترین شرکت معماری فقط زنان در آمریکا شد. پروژه های قابل توجه او شامل مرکز طراحی اقیانوس آرام، تالار شهر سن برناردینو در کالیفرنیا، سفارت ایالات متحده در توکیو و ترمینال 1 LAX می شود. اسکلارک، که در سال 2012 درگذشت، نقل می شود که «در معماری، من مطلقاً هیچ مدلی برای پیروی نداشتم. امروز خوشحالم که الگویی برای دیگران هستم کهخواهد آمد».

7. ام جی لانگ (31 ژوئیه 1939 - 3 سپتامبر 2018)

مری جین "ام جی" لانگ در کنار همسرش، کالین سنت جان ویلسون، که اغلب بر جنبه های عملیاتی پروژه کتابخانه بریتانیا نظارت داشت. تنها اعتبار ساختمان را دریافت کرد. لانگ که در نیوجرسی، ایالات متحده آمریکا متولد شد، قبل از نقل مکان به انگلستان در سال 1965، مدرک معماری را از دانشگاه ییل دریافت کرد و از ابتدا با سنت جان ویلسون کار کرد. آنها در سال 1972 ازدواج کردند.

علاوه بر کتابخانه بریتانیا، لانگ همچنین به خاطر دفترش، معمار MJ Long، که از سال 1974 تا 1996 اداره می کرد، شناخته شده است. در آن زمان، او چندین هنرمند را طراحی کرد. استودیوهایی برای افرادی مانند پیتر بلیک، فرانک اورباخ، پل هاکسلی و آر بی کیتاج. او در سال 1994 با دوستش رولف کنتیش همکاری کرد و شرکت دیگری به نام Long & کنتیش. اولین تلاش این شرکت یک پروژه کتابخانه ای 3 میلیون پوندی برای دانشگاه برایتون بود. طولانی & کنتیش به طراحی ساختمان هایی مانند موزه ملی دریایی در فالموث و موزه یهودیان در کامدن ادامه داد. لانگ در سال 2018 در سن 79 سالگی درگذشت. او آخرین پروژه خود، بازسازی استودیوی هنرمندان کورنیش را سه روز قبل از مرگش ارائه کرد.

8. دام زاها حدید (31 اکتبر 1950 – 31 مارس 2016)

دام زاها حدید بدون شک یکی از موفق ترین معماران تاریخ است. آ