Χρονικό: Σχετικά με τις πλατείες και τα πάρκα
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ πάρκου και πλατείας; Τι κάνει έναν τόπο να ονομάζεται έτσι ή αλλιώς; Υπάρχουν μέρη που κάποτε ήταν πάρκο και τώρα είναι πλατεία- και το αντίστροφο. Υπάρχει πράσινη πλατεία, στεγνή πλατεία, πάρκο με σχάρες, πάρκο χωρίς σχάρες. Το ερώτημα δεν είναι η ονομασία, αλλά τι προσφέρουν αυτοί οι τόποι ως δημόσιος χώρος.
Ας σκεφτούμε μια μεγαλούπολη όπως το Σάο Πάολο. Ο νέος δήμαρχος θέλει να ιδιωτικοποιήσει και η κοινωνία απαιτεί όλο και περισσότερο ποιοτικούς χώρους κοινής χρήσης, ζώνες ελεύθερης πρόσβασης, όπου όλοι μπορούν να απολαύσουν, όπου διαφορετικοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μαζί: παιδιά, ηλικιωμένοι, skateboarders, μωρά, ζητιάνοι, ο απλός περαστικός που σταματά με σκοπό να ξεκουραστεί ή η ομάδα εφήβων που φεύγει από τοσχολείο.
Δείτε επίσης: Το καλύτερο σπίτι στον κόσμο βρίσκεται σε μια κοινότητα στο Μπέλο Οριζόντε
Parque Buenos Aires, στο Σάο Πάολο (Φωτογραφία: Reproduction/ Instagram/ @parquebuenosaires)
Το κύριο ζήτημα είναι ότι πρέπει ακόμη να μάθουμε πώς να μοιραζόμαστε αυτά τα περιβάλλοντα - αυτό είναι που θα τα καταστήσει κατάλληλα. Επομένως, η οικειοποίηση από τους χρήστες είναι η μόνη δυνατότητα. Το αν η διαχείριση θα είναι κυβερνητική ή ιδιωτική είναι μια άλλη συζήτηση. Αν αυτή η διαχείριση αφήνει ελεύθερη την πρόσβαση, δεν διαχωρίζει κανέναν και τα φροντίζει όλα πολύ καλά, γιατί να μην μοιραστεί τους λογαριασμούς;
Δεν πρόκειται για πώληση δημόσιου χώρου, γιατί αν η ιδιωτική πρωτοβουλία δεν τον φροντίσει σωστά, το Δημαρχείο θα τον περάσει σε άλλον υποψήφιο. Ένα καλό παράδειγμα; Το High Line, στη Νέα Υόρκη, τόσο γνωστό σε όλο τον κόσμο, είναι ιδιωτικό - και, εκτός από την Εξαιρετική του ποιότητα, μπόρεσε ακόμη και να δημιουργήσει πόρους για το Δημαρχείο. Όλα εξαρτώνται από τον κανονισμό, ο οποίος πρέπει να είναι καλά καθορισμένος. Διαφορετικά, ηΟ υπεύθυνος μπορεί να ενεργεί προς το δικό του συμφέρον και αυτό σίγουρα δεν θα είναι προς όφελος όλων.
High Line στη Νέα Υόρκη (Φωτογραφία: Reproduction/ Instagram/ @highlinenyc)
Μας λείπουν τόσο πολύ οι ελεύθεροι χώροι που καταλήγουμε να καταλαμβάνουμε σημεία χωρίς τις ελάχιστες αρετές για αναψυχή. Καημένοι εμείς, που πρέπει να παλέψουμε για να χρησιμοποιήσουμε μια υπερυψωμένη άσφαλτο, χωρίς σκιά, χωρίς επαρκή αστικά έπιπλα και να νομίζουμε ότι όλα είναι μια χαρά. Όχι, δεν είναι!
*Ο Silvio Oksman είναι αρχιτέκτονας με πτυχίο, μεταπτυχιακό και διδακτορικό από τη Σχολή Αρχιτεκτονικής και Πολεοδομίας του Πανεπιστημίου του Σάο Πάολο (FAU-USP). Είναι επίσης καθηγητής στην Escola da Cidade και εταίρος της Metrópole Arquitetos.
