Kafsha njerëzore, e mësuam herët, u shpërblye në shortin e krijimit me intelekt. Mirëpo, nderimet, herë pas here, na bëjnë të harrojmë se edhe ne jemi kafshë, vetëm një ndër fijet e shumta me të cilat natyra thur rrjetën e saj. Për fat të mirë, nëna primordiale i thërret fëmijët në shtëpinë e saj, si prehri i saj, gjithmonë i hapur për vizitë. Duke u përkulur mbi fusha, dete, male apo liqene, ndiejmë me të gjitha poret se vetëm atje do të kemi mundësinë të rikuperojmë energjinë, të kalibrojmë orën biologjike, të drejtojmë direkun. Kjo është arsyeja pse kaq shumë njerëz shërohen nga konsumimi i përditshëm në krahët e Nënë Tokës. Sipas Peter Webb, agronom dhe permakulturist australian, i cili ka jetuar në Brazil për 27 vjet dhe koordinator i Sítio Vida de Clara Luz, i vendosur në Itapevi, São Paulo, ku ai promovon kurse dhe përvoja ekopsikologjike, së bashku me psikologun Bel Cesar, alkimia e lëshuar. Dueti nga njeri-natyrë fillon me të kuptuarit se, ndërkohë që në mjediset natyrore të gjithë aktorët prekin dhe depërtojnë njëri-tjetrin në mënyrë spontane, në mjedisin urban ne jemi të edukuar të jetojmë në mënyrë të arkitekturuar. Pa e kuptuar, ne mbajmë maska ​​të prodhuara artificialisht, si dhe lëshojmë shenja dhe gjeste që shpesh kanë pak ose aspak për të thënë se kush jemi në të vërtetë. “Natyra na kujton se ne mund të çlirohemi nga teprimet dhe kërkesat e pakuptimta dhe të shpëtojmëhumbi thjeshtësinë. Kjo është arsyeja pse ajo ka një potencial të tillë kurues,” mendon ai. “Vetëm ndalo dhe mendo”, shton ai, por më pas ndryshon mendje: “Meqenëse shumë njerëz e kanë të vështirë të ulen dhe të pushojnë, unë rekomandoj disa nxitës për të lehtësuar tranzicionin”. Ata që kanë një afinitet më të madh me tokën mund të heqin këpucët dhe të shkelin në tokë, ose të mbështeten pas një trungu peme. Ujorët mund të lahen; të aftët e ajrit, ia ofrojnë fytyrën erës; tashmë dashamirët e zjarrit, ngrohuni pranë flakëve. “Duke rafinuar ndjesitë përmes eksplorimit të katër elementeve, ne shohim kuptimin që vjen drejtpërdrejt nga zemra, pra që nuk kalon përmes intelektit, përmes analizës”, shpjegon ai. Fjalimi i permakulturistit i bën jehonë zërit të Alberto Caeiro, heteronimi i poetit portugez Fernando Pessoa, i cili nuk dallohej nga natyra e dashur. Prandaj thoshte: “Nuk kam filozofi, kam shqisa”. Për Webb-in, kjo gjendje bashkimi na bën të vendosim qenien tonë në momentin e tanishëm, një burim paqeje dhe "pleh" për të jetuar në një mënyrë më krijuese, duke u kujdesur për veten dhe të tjerët dhe plot vitalitet. Neuroshkenca i ka përcaktuar të gjitha. Sipas neuroshkencëtares së Rio de Zhaneiros, Suzana Herculano-Houzel, profesore në Universitetin Federal të Rio de Zhaneiros (UFRJ), periudhat e kaluara në qetësinë e peizazheve të egra, si p.sh. një plazh i shkretë, e lejojnë masën tëgri - pothuajse gjithmonë vlon - përjetojnë qetësi, një gjendje mendore të relaksimit njohës, në kontrast me gjendjet e përpjekjeve të vazhdueshme mendore, të cilat janë karakteristike për aktivitetet e përditshme të jetës moderne. Studiuesi shpjegon se, në mjedise natyrore, pa ndërtesa, autostrada dhe bllokime trafiku, mendja nxitet të kthehet nga brenda, duke i dhënë pushim aparatit të trurit dhe rrjedhimisht organizmit në tërësi. Në ato momente të çmuara, ne marrim një frymë butësie. Megjithatë, kur enden nëpër qendrat urbane, individët shohin se vëmendja e tyre është shteruar nga masa e stimujve të krijuar nga njeriu. Së shpejti, truri i nxjerr antenat dhe mbinxehet.

Në natyrë, çdo gjë rigjenerohet vetë. Dhe nëse fëmijët e saj e braktisin, ajo shkon tek ata. Ndërtimi i kësaj ure është shpesh në duart e peizazhistëve si Marcelo Bellotto nga São Paulo. “Roli ynë është të çojmë pasurinë e ngjyrave, parfumeve dhe shijeve që gjejmë te bimët dhe frutat në vende të paimagjinueshme si tarracat e vogla të apartamenteve, kopshtet vertikale apo çatitë e gjelbra të shtëpive dhe ndërtesave”, thotë ai. Ndërmjetësues i një marrëdhënieje thellësisht transformuese, ai sheh në zanatin e tij shumë më tepër sesa estetikën zbukuruese. “Duke rënë në kontakt me natyrën, njeriu ndërvepron me veten. Kjo afërsi shpëton ritmin organik që humbëm në shpejtësinë e jetës urbane,duke balancuar sërish 'orën tonë biologjike'”, vëren ai. Në projektet e tij, ai vë shumë baste mbi katër elementët – tokën, zjarrin, ujin dhe ajrin: “Ato mprehin shqisat, të mprehta nga aq shumë ndotje vizuale, tingujsh dhe erë, duke rritur ndjeshmërinë tonë për një jetë më të thjeshtë dhe më të shëndetshme”. Një tjetër për të përjetësuar shpirtin e Alberto Caeiro.