देवदूतांना पंख का असतात?

कारण "पंख" आपल्याला उड्डाण, पलायन आणि अतिक्रमण यांचा संदर्भ देतात. देवदूतांना पंख असतात कारण आपण कल्पना करतो की ते स्वर्ग आणि पृथ्वीमधील अंतर पार करतात, हे अंतर देखील काल्पनिक आहे. असो, देवदूतांना पंख आहेत कारण तुम्हाला आणि मला ते हवे आहेत. तर मग देवदूत केवळ आपल्या कल्पनेच्या प्रतिमा आहेत का? कल्पनेबद्दल काहीही "केवळ" नाही.

कल्पना म्हणजे आपण मिथक, रूपक, बोधकथा, कविता आणि कोडे – अध्यात्म आणि धर्माचा आधार घेऊन कसे कार्य करतो. कल्पना म्हणजे आपण कला, संगीत आणि अगदी प्रेम कसे बनवतो.

बायबल कल्पनाशक्तीला कल्पनेच्या भाषेत बोलते: बोधकथा, कविता, स्वप्ने आणि दंतकथा. देवदूत हे गूढ संदेशवाहक आहेत जे कल्पनेत राहतात, आम्हाला परकेपणातून बाहेर काढतात, आम्हाला एकत्र करतात आणि नंतर आम्हाला पृथ्वीवर परत करतात जेणेकरुन आम्ही जगामध्ये समावेश करण्याचे हे कार्य चालू ठेवू शकू.

जेकबच्या शिडीचे देवदूत

हा प्रश्न अधिक गहन करण्यासाठी, "बुक ऑफ जेनेसिस" मधील देवदूतांसोबत जेकबच्या दोन प्रसिद्ध चकमकींचे विश्लेषण करूया. पहिल्यामध्ये - जेकबची शिडी - तो त्याचा भाऊ एसावपासून पळून जात आहे, जो त्याला मारण्याची योजना आखतो. जेकब रात्र घराबाहेर घालवतो आणि स्वप्न पाहतो की “पृथ्वीवर एक शिडी ठेवली आहे, ज्याचा शिखर स्वर्गापर्यंत पोहोचला आहे; आणि देवाचे देवदूत त्यावर चढत आणि उतरत होते” (उत्पत्ति 28:12).

बायबल आपल्याला सांगते की आपले मन, आपल्या कल्पनेद्वारे, पलीकडे जाऊ शकते.दुरावलेल्या आत्म्याच्या मर्यादा आणि मुक्त आत्म्याचे अमर्याद ज्ञान प्राप्त करा. म्हणूनच देवदूत पृथ्वीवर प्रारंभ करतात आणि येथून स्वर्गात जातात, स्वर्गात सुरू होण्याऐवजी आणि नंतर पृथ्वीवर उतरतात. किंवा, रब्बी जेकब जोसेफने समजल्याप्रमाणे, देवदूत आपल्या स्वतःच्या मनात जन्म घेतात आणि नंतर स्वर्गात जातात, स्वतःच्या आत्म्याला उन्नत करतात.

परिवर्तनाचे सार

चढाई, तथापि, फक्त अर्धा प्रवास आहे: देवदूत "चढतात आणि उतरतात". देवदूत मार्गाचे ध्येय - आध्यात्मिक कल्पनेचा मार्ग - हे स्वतःच्या पलीकडे जाणे नाही तर त्याचे रूपांतर करणे आहे; हे स्वर्गात राहण्यासाठी पृथ्वीवरून पळून जाणे नाही, परंतु परिवर्तन होण्यासाठी स्वर्गात जाणे आणि नंतर ग्रहांच्या प्रमाणात ते परिवर्तन चालू ठेवण्यासाठी पृथ्वीवर परतणे. स्वर्ग हे आपले अंतिम गंतव्यस्थान नाही तर तेशुवाचे, बदलाचे आणि परिवर्तनाचे ठिकाण आहे.

तेशुवा, हिब्रू शब्दाचा सामान्यतः पश्चात्ताप म्हणून अनुवाद केला जातो, याचा अर्थ बदल होतो: परकेपणापासून एकात्मतेकडे बदलणे, आत्म्यापासून आत्म्यामध्ये बदलणे. , वाईटाकडून चांगल्यामध्ये बदलण्यासाठी (स्तोत्र 34:14) आणि अधिक गंभीरपणे, भीतीपासून प्रेमात बदलण्यासाठी.

प्रेम हे देवदूतीय परिवर्तनाचे सार आहे: देवाचे प्रेम (अनुवाद 6:5), शेजार्‍यांवर प्रेम (लेवीय 19:18) आणि परकीयांवर प्रेम (लेवीटिकस 19:34). आणि, कारण प्रेम हा संदेश आहे जो देवदूत वाहून नेतात, ते नेहमी पृथ्वीकडेच असतात.

प्रेमाचा संदेश ऐकण्याची गरज आत्म्याला नसते, आणिहोय मी. प्रेमाने बदलण्याची गरज आकाशाची नाही तर पृथ्वीची आहे.

जेकबची लढाई

पहिल्या भेटीत, तो एसाव आहे ज्याने ते घेण्याचा प्रयत्न केला. याकोबचे जीवन, परंतु दुसऱ्यामध्ये, वरवर पाहता, एक देवदूत तेच करण्याचा प्रयत्न करतो. असे झाले की जेकब परिपक्व झाला: खरी लढाई तुमची आणि इतरांमधील नाही, तर तुमची आणि तुमच्या आत्म्यामध्ये, भीती आणि प्रेम यांच्यात आहे. देवदूत याकोबचा पराभव करत नाही, तर त्याचे रूपांतर करतो. प्रेम भीतीला पराभूत करत नाही, तर त्याचे रूपांतर आदरात करते.

देवदूताचा मार्ग

आपण सर्व जेकब, पकडलेले आणि घाबरलेले आहोत. जेकब प्रमाणे, आपण आपल्या भीतीसाठी इतरांना दोष देतो.

पराभूत होण्यासाठी कोणीही "इतर" नाही, फक्त स्वतःला बदलायचे आहे. हा देवदूत मार्ग आहे: इतरांचे स्वागत करण्याचा आणि देवाचा शोध घेण्याचा मार्ग. हा सोपा मार्ग नाही आणि त्यासाठी आपल्याला भयंकर जखमा सहन कराव्या लागतात. खरंच, हा एक धैर्य आणि प्रेमाचा मार्ग आहे, जो स्वतःला आणि इतरांना देवाचा चेहरा म्हणून प्रकट करतो.

आपण अशी कल्पना करतो की आपण भौतिक अनुभव असलेले आध्यात्मिक प्राणी आहोत, आपले खरे घर कुठेतरी आहे, की आपण काहीतरी शिकण्यासाठी पृथ्वीवर आलो आहोत, आणि एकदा आपण ते काहीतरी शिकलो की, आपण तात्पुरते पदार्थाचे जग मागे टाकू आणि आपल्या शाश्वत घरी परत जाऊ. आपण याकोबच्या शिडीच्या बोधकथेकडे दुर्लक्ष करतो आणि देवदूत फक्त उतरण्यासाठीच चढतात हे विसरतो. आम्ही आग्रह करतो की देवदूत हे आमच्या व्यतिरिक्त काहीतरी आहेतपरिवर्तनाची क्षमता आणि आम्ही कल्पना करतो की आम्ही जगापासून पळून जाण्यासाठी आलो आहोत, ते धैर्याने स्वीकारण्यासाठी नाही आणि प्रेमाने बदलण्यासाठी.

देवदूताचा मार्ग खूप वेगळे चित्र सुचवतो. आपण जगात बाहेरून येऊन जगात येत नाही: आपण जगात जन्मलो आहोत, आपण त्याच्या आत आहोत. आम्ही येथे शिकण्यासाठी आणि सोडण्यासाठी नाही, आम्ही येथे जागृत करण्यासाठी आणि शिकवण्यासाठी आहोत. देवदूत आपल्याला सुटण्याचा मार्ग दाखवत नाहीत, ते आपल्याला दाखवतात की प्रेमाशिवाय दुसरा कोणताही मार्ग नाही.

* रब्बी रामी शापिरो हे 14 पुस्तकांचे लेखक आहेत. त्यांचे सर्वात अलीकडील काम हे आहे “द एंजेलिक वे: एंजल्स थ्रू द एजेस अँड देअर मीनिंग फॉर अस” (पोर्तुगीजमध्ये कोणतेही भाषांतर नाही).