چرا فرشتگان بال دارند؟

زیرا "بال" ما را به پرواز، فرار و تعالی ارجاع می دهد. فرشتگان بال دارند زیرا ما آنها را در حال عبور از فاصله بین آسمان و زمین تصور می کنیم، فاصله ای که خیالی نیز هست. به هر حال فرشته ها بال دارند چون من و تو به آنها نیاز داریم. پس آیا فرشتگان حاصل تخیلات ما هستند؟ هیچ چیز "صرفا" در مورد تخیل وجود ندارد.

تخیل نحوه کار ما با اسطوره ها، استعاره ها، تمثیل ها، شعر و معماها است - اساس معنویت و دین. تخیل نحوه ساختن هنر، موسیقی و حتی عشق است.

کتاب مقدس با تخیل به زبان تخیل صحبت می کند: تمثیل ها، شعرها، رویاها و اسطوره ها. فرشتگان پیام آوران عرفانی هستند که در تخیل ساکن می شوند، ما را از بیگانگی خارج می کنند، ما را یکپارچه می کنند و سپس ما را به زمین باز می گردانند تا بتوانیم این کار گنجاندن را در جهان ادامه دهیم.

فرشتگان نردبان یعقوب

برای تعمیق این سؤال، اجازه دهید دو رویارویی معروف یعقوب با فرشتگان را در «کتاب پیدایش» تحلیل کنیم. در اولین - نردبان یعقوب - او در حال فرار از برادرش عیسو است که قصد کشتن او را دارد. یعقوب شب را در بیرون از منزل سپری می کند و در خواب می بیند که «نردبانی بر روی زمین است که بالای آن به آسمان می رسید. و فرشتگان خدا بر آن بالا و پایین می‌رفتند» (پیدایش 28:12).

کتاب مقدس به ما می‌گوید که ذهن ما از طریق تخیل ما می‌تواند فراتر رود.محدودیت های خود بیگانه شده و به دست آوردن خرد بی پایان روح رها شده است. به همین دلیل است که فرشتگان به جای اینکه از بهشت ​​شروع کنند و سپس به زمین فرود آیند، از زمین شروع می کنند و از اینجا به بهشت ​​می روند. یا همانطور که توسط خاخام یعقوب جوزف فهمیده می شود، فرشتگان در ذهن ما متولد می شوند و سپس به آسمان صعود می کنند و روح خود را بالا می برند.

جوهر دگرگونی

اما صعود فقط نیمی از سفر است: فرشتگان «صعود و نزول» می کنند. هدف راه فرشته - مسیر تخیل معنوی - فراتر از نفس نیست، بلکه تبدیل آن است. فرار از زمین برای سکونت در بهشت ​​نیست، بلکه صعود به آسمان برای دگرگونی و سپس بازگشت به زمین برای ادامه آن دگرگونی در مقیاس سیاره ای است. بهشت مقصد نهایی ما نیست، بلکه محل تشووه، تغییر و دگرگونی است.

Teshuvah، کلمه عبری که معمولاً به عنوان توبه ترجمه می شود، به معنای تغییر است: تغییر از بیگانگی به یکپارچگی، تغییر از خود به روح. تغییر از شر به نیکی (مزمور 34:14) و عمیق تر از آن، تغییر از ترس به عشق. محبت به همسایه (لاویان 19:18) و محبت به خارجیان (لاویان 19:34). و چون عشق پیامی است که فرشتگان حمل می کنند، همیشه به سمت زمین است که انجام می دهند.

این روح نیست که نیاز به شنیدن پیام عشق دارد، وبله من این آسمان نیست که باید با عشق دگرگون شود، بلکه زمین است.

مبارزه یعقوب

در اولین ملاقات، این عیسو است که سعی می کند تا زندگی یعقوب، اما در دوم، ظاهرا، فرشته ای به دنبال انجام همان کار است. اتفاقی که افتاد این است که یعقوب بالغ شد: نبرد واقعی بین تو و دیگران نیست، بلکه بین خودت و روحت، بین ترس و عشق است. فرشته یعقوب را شکست نمی دهد، بلکه او را متحول می کند. عشق ترس را شکست نمی دهد، بلکه آن را به احترام تبدیل می کند.

مسیر فرشته

همه ما یعقوب هستیم، گرفتار و ترسیده. ما نیز مانند یعقوب، دیگری را به خاطر ترس خود سرزنش می کنیم.

هیچ «دیگری» وجود ندارد که شکست بخورد، فقط خودمان باید متحول شویم. این راه فرشته است: راه استقبال از دیگری و کشف خدا. این مسیر آسانی نیست و مستلزم تحمل زخم های وحشتناکی است. در واقع، این مسیر شجاعت و عشق است که خود و دیگری را به عنوان وجه خدا آشکار می کند.

ما تصور می کنیم که ما موجوداتی روحانی هستیم که تجربه مادی داریم، خانه واقعی ما جای دیگری است. اینکه ما به زمین آمده ایم تا چیزی بیاموزیم و وقتی آن چیزی را یاد گرفتیم، دنیای موقت ماده را پشت سر می گذاریم و به خانه ابدی خود باز می گردیم. ما مثل نردبان یعقوب را نادیده می گیریم و فراموش می کنیم که فرشتگان فقط برای فرود آمدن بالا می روند. ما اصرار داریم که فرشتگان چیزی غیر از ما هستندظرفیت دگرگونی و ما تصور می کنیم که اینجا هستیم تا از دنیا فرار کنیم، نه اینکه آن را با شجاعت بپذیریم و در نتیجه با عشق آن را تغییر دهیم.

مسیر فرشته تصویر بسیار متفاوتی را نشان می دهد. ما از بیرون به جهان نمی آییم: ما در جهان متولد شده ایم، ما از درون آن هستیم. ما اینجا نیستیم که یاد بگیریم و ترک کنیم، ما اینجا هستیم تا بیدار شویم و آموزش دهیم. فرشتگان راه فرار را به ما نشان نمی دهند، به ما نشان می دهند که راهی جز عشق نیست.

* خاخام رامی شاپیرو نویسنده 14 کتاب است. جدیدترین اثر او "راه فرشته: فرشتگان در طول اعصار و معنای آنها برای ما" است (بدون ترجمه به پرتغالی).