Հոգևորությունը ոգուն պատշաճի մշակումն է, նրա կարողությունը՝ միավորող տեսլականներ նախագծելու, ամեն ինչ ամեն ինչի հետ կապելու, բոլոր իրերը միմյանց և բնօրինակի հետ կապելու և վերամիացնելու կարողությունը։ գոյության աղբյուր։ Ամեն վերաբերմունք ու գործունեություն է, որ նպաստում է կյանքի ընդարձակմանը, հաղորդությանը: Դա մշակում է այն, ինչ Պիեռ Թեյլհարդ դե Շարդենն անվանեց Աստվածային միջավայր, որտեղ մենք կանք, շնչում ենք և այն ենք, ինչ կանք: Նյարդակենսաբանները և ուղեղի հետազոտողները պարզել են, որ հոգևորության կենսաբանական հիմքը ընկած է ուղեղի ճակատային բլթում: Նրանք ստուգել են այս փաստը էմպիրիկորեն. երբ ամենագլոբալ համատեքստերն են ֆիքսվում, կամ ամբողջականության զգալի փորձ է տեղի ունենում, կամ նաև, երբ վերջնական իրողություններին, որոնք բեռնված են իմաստով և որոնք առաջացնում են հարգանքի, նվիրվածության և հարգանքի փորձառություններ, մոտեցվում են էկզիստենցիալ ձևով, բարձր թրթռում է նեյրոնների հերցում: Նրանք այս երևույթն անվանեցին «Աստծո կետ», մի տեսակ ներքին օրգան, որի միջոցով ֆիքսվում է Անասելիի ներկայությունը իրականության մեջ: Այս «Աստծո կետը» բացահայտվում է ոչ նյութական արժեքներով, ինչպիսիք են համերաշխությունը և արժանապատվության ավելի մեծ զգացումը: Արթնացնել այն նշանակում է թույլ տալ, որ հոգևորությունը առաջանա: Ուստի հոգևորությունը ոչ թե Աստծո մասին մտածելն է, այլ նրան զգալը: Դա ընկալվում է որպես խանդավառություն (հունարեն նշանակում է ներսում աստված ունենալ), որը տանում է մեզ և առողջացնում։ Առողջապահության, հոգևորության մեջայն ունի իր սեփական բուժիչ ուժը: Այն ուժեղացնում է այնպիսի որակական հատկություններ, ինչպիսիք են խելքը, լիբիդոն, ուժը, սիրալիրությունը և նույնքան դրական, որքան կյանքը սիրելը, ունակ լինելով ներելու, ողորմության և վրդովմունքի՝ աշխարհի անարդարության դիմաց: Ի հավելումն հայտնի թերապիայի ողջ արժեքի, տարբեր դեղամիջոցների արդյունավետության գիտակցմանը, դեռևս կա հավելում, ինչպես կասեին ֆրանսիացիները, օգտագործելով դժվար թարգմանելի, բայց իմաստով հարուստ արտահայտություն: Նա ցանկանում է լրացնել այն, ինչն արդեն գոյություն ունի, բայց որն այն ամրապնդում և հարստացնում է բուժման մեկ այլ աղբյուրի գործոններով: Բժշկության հաստատված մոդելը, անշուշտ, մենաշնորհ չունի բուժելու և հասկանալու մարդկային բարդ վիճակը, երբեմն առողջ, երբեմն հիվանդ: Այստեղ է, որ հոգևորությունն է իր տեղը գտնում: Այն մարդու մեջ ամրապնդում է առաջին հերթին վստահությունը կյանքի վերականգնող էներգիաների, բժշկի իրավասության և բուժքրոջ կամ բուժքրոջ ջանասիրաբար խնամքի նկատմամբ: Մենք խորքային հոգեբանությունից և տրանսանձնային հոգեբանությունից գիտենք վստահության թերապևտիկ արժեքը: Վստահությունը սկզբունքորեն ենթադրում է, որ «Կյանքը իմաստ ունի, այն արժե, այն ունի ներքին էներգիա, որը կերակրում է իրեն, այն թանկ է»: Նման վստահությունը պատկանում է աշխարհի հոգևոր հայացքին» (Waldow, Health Care): Բոլոր գիտնականները գիտեն, որ իրականությունը լիովին չի տեղավորվում մեր հասկացությունների մեջ: Ոչ հազվադեպ՝ հենց իրենք՝ բժիշկներըզարմացած են, թե որքան արագ է ինչ-որ մեկը ապաքինվում: Հոգու խորքում հավատալն է, որ անտեսանելին ու անտեսանելին տեսանելիի և կանխատեսելիի մի մասն են: Ավելի մեծ ուժ Աստծո բարի հայացքի ներքո զգալու և նրա ձեռքի ափի մեջ որդիների ու դուստրերի նման լինելու հավատն է: Այստեղ աշխուժանում է «Աստծո բծը ուղեղում», որը բացահայտվում է նման համոզմունքների մեջ։ Դրանք նպաստում են առողջությանը, նույնիսկ արդյունքի անխուսափելիության դեպքում»: