معنویت پرورش چیزی است که برای روح مناسب است، توانایی آن در ایجاد بینش های متحد کننده، ارتباط دادن همه چیز به همه چیز، اتصال و ارتباط مجدد همه چیز با یکدیگر و با اصل. منبع هستی این هر نگرش و فعالیتی است که به گسترش زندگی و اشتراک کمک می کند. این پرورش چیزی است که پیر تیلارد دو شاردن آن را محیط الهی می نامد، که در آن وجود داریم، نفس می کشیم و همانی هستیم که هستیم. نوروبیولوژیست ها و محققان مغز تشخیص داده اند که اساس بیولوژیکی معنویت در لوب پیشانی مغز نهفته است. آنها این واقعیت را به طور تجربی تأیید کردند: هر زمان که جهانی ترین زمینه ها تسخیر می شود، یا تجربه مهمی از کلیت رخ می دهد، یا همچنین زمانی که واقعیت های غایی، مملو از معنا و ایجاد تجارب تکریم، ارادت و احترام، به شیوه ای وجودی مورد بررسی قرار می گیرند، وجود دارد. یک ارتعاش بالا در هرتز نورون است. آنها این پدیده را «نقطه خدا» نامیدند، نوعی اندام درونی که از طریق آن حضور امر ناگفتنی در واقعیت به تصویر کشیده می‌شود. این «نقطه خدا» با ارزش‌های ناملموس مانند همبستگی و احساس کرامت بیشتر آشکار می‌شود. بیدار کردن آن اجازه ظهور معنویت است. بنابراین معنویت اندیشیدن به خدا نیست، بلکه احساس اوست. این به عنوان شوق در نظر گرفته می شود (در یونانی به معنای داشتن یک خدا در درون) است که ما را می برد و ما را سالم می کند. در مراقبت های بهداشتی، معنویتقدرت شفابخشی خودش را دارد. این ویژگی‌هایی را تقویت می‌کند که مانند هوش، میل جنسی، قدرت، محبت، و به اندازه عشق به زندگی مثبت هستند و در مقابل بی‌عدالتی‌های دنیا قادر به بخشش، رحمت و خشم هستند. علاوه بر شناخت تمام ارزش‌های درمان‌های شناخته‌شده، اثربخشی داروهای مختلف، همچنان به قول فرانسوی‌ها یک مکمل وجود دارد که از عبارتی استفاده می‌کند که ترجمه آن دشوار است، اما از نظر معنا غنی است. او می‌خواهد مکمل چیزی باشد که در حال حاضر وجود دارد، اما آن را با عواملی از یک منبع شفابخش دیگر تقویت و غنی می‌کند. الگوی تثبیت شده پزشکی مطمئناً انحصار شفا و درک شرایط پیچیده انسان را ندارد، گاهی اوقات سالم و گاهی بیمار. اینجاست که معنویت جایگاه خود را پیدا می کند. اول از همه اعتماد به انرژی های احیا کننده زندگی، صلاحیت پزشک و مراقبت مجدانه پرستار یا پرستار را در فرد تقویت می کند. ما از روانشناسی عمیق و روانشناسی فراشخصی ارزش درمانی اعتماد را می دانیم. اعتماد اساساً متضمن این است که: «زندگی معنا دارد، ارزشمند است، انرژی درونی دارد که خودش را تغذیه می کند، ارزشمند است. چنین اطمینانی متعلق به دیدگاه معنوی از جهان است (Waldow, Health Care). همه دانشمندان می دانند که واقعیت به طور کامل با مفاهیم ما سازگار نیست. نه به ندرت، خود پزشکاناز اینکه یک نفر چقدر سریع بهبود می یابد شگفت زده می شوند. در اعماق وجود، این باور است که نامرئی و غیرقابل تصور بخشی از امر قابل مشاهده و قابل پیش بینی است. قوت بیشتر ایمان به احساس در زیر نگاه مهربان خدا و بودن مانند پسران و دختران در کف دست اوست. در اینجا «نقطه خدا در مغز» که در چنین اعتقاداتی آشکار می شود، زنده می شود. آنها به سلامت کمک می کنند، حتی در صورت اجتناب ناپذیر بودن یک نتیجه.»