Spiritualiteti është kultivimi i asaj që i përshtatet shpirtit, aftësia e tij për të projektuar vizione unifikuese, për të lidhur gjithçka me gjithçka, për të lidhur dhe rilidhur të gjitha gjërat me njëra-tjetrën dhe me origjinalin. burimi i qenies. Është çdo qëndrim dhe veprimtari që favorizon zgjerimin e jetës, kungimit. Është kultivimi i asaj që Pierre Teilhard de Chardin e quajti Mjedisi Hyjnor, në të cilin ne ekzistojmë, marrim frymë dhe jemi ajo që jemi. Neurobiologët dhe studiuesit e trurit kanë identifikuar se baza biologjike e spiritualitetit qëndron në lobin frontal të trurit. Ata e verifikuan këtë fakt në mënyrë empirike: sa herë që kapen kontekstet më globale, ose ndodh një përvojë domethënëse e tërësisë, ose gjithashtu kur realitetet përfundimtare, të ngarkuara me kuptim dhe që prodhojnë përvoja nderimi, përkushtimi dhe respekti, trajtohen në mënyrë ekzistenciale. është një dridhje e lartë në herc të neuroneve. Ata e quajtën këtë fenomen 'Pika e Zotit', një lloj organi i brendshëm përmes të cilit kapet prania e të Pashprehurit brenda realitetit. Kjo 'pikë e Zotit' zbulohet nga vlera të paprekshme si solidariteti dhe një ndjenjë më e madhe dinjiteti. Të zgjosh atë do të thotë të lejosh që spiritualiteti të lindë. Prandaj, shpirtërore nuk është të mendosh për Zotin, por ta ndjesh atë. Perceptohet si entuziazëm (në greqisht do të thotë të kesh një zot brenda), që na merr dhe na bën të shëndetshëm. Në kujdesin shëndetësor, shpirtëroreka fuqinë e vet shëruese. Ajo rrit cilësi të vlefshme si inteligjenca, libidoja, fuqia, dashuria dhe po aq pozitive sa dashuria për jetën, duke qenë i aftë për falje, mëshirë dhe indinjatë përballë padrejtësive të botës. Krahas njohjes së të gjithë vlerës së terapive të njohura, efektivitetit të barnave të ndryshme, ka ende një supplément d'ame, siç do të thoshin francezët, duke përdorur një shprehje të vështirë për t'u përkthyer, por të pasur në kuptim. Ajo dëshiron të sinjalizojë një plotësim të asaj që tashmë ekziston, por që e përforcon dhe e pasuron atë me faktorë që vijnë nga një burim tjetër shërimi. Modeli i vendosur i mjekësisë sigurisht që nuk ka monopol në shërimin dhe kuptimin e gjendjes komplekse njerëzore, herë të shëndetshme, herë të sëmurë. Pikërisht këtu e gjen vendin shpirtërorja. Ai përforcon te njeriu, para së gjithash, besimin në energjitë rigjeneruese të jetës, në kompetencën e mjekut dhe në kujdesin e zellshëm të infermierit ose infermierit. Ne e dimë nga psikologjia e thellë dhe psikologjia transpersonale vlerën terapeutike të besimit. Besimi në thelb nënkupton se: ‘Jeta ka kuptim, ia vlen, ka një energji të brendshme që ushqen vetveten, është e çmuar. Një besim i tillë i përket një pikëpamjeje shpirtërore të botës” (Waldow, Health Care). Të gjithë shkencëtarët e dinë se realiteti nuk përshtatet plotësisht në konceptet tona. Jo rrallëherë edhe vetë mjekëtjanë të habitur se sa shpejt dikush shërohet. Thellë brenda, është të besosh se e padukshmja dhe e pakuptueshme janë pjesë e të dukshmes dhe të parashikueshmes. Forca më e madhe është besimi i të ndierit nën vështrimin e mirë të Zotit dhe të qenit, si bij e bija, në pëllëmbën e dorës së tij. Këtu gjallërohet ‘pika e Zotit në tru’ që zbulohet në bindje të tilla. Ato kontribuojnë në shëndet, edhe në paevitueshmërinë e një rezultati.”