Andlegheit er ræktun þess sem er eiginlegt andanum, hæfni hans til að varpa fram sameinandi sýnum, að tengja allt við allt, tengja og endurtengja alla hluti hver við annan og við hið upprunalega. uppspretta tilverunnar. Það er sérhver viðhorf og athöfn sem stuðlar að útvíkkun lífsins, samneyti. Það er að rækta það sem Pierre Teilhard de Chardin kallaði hið guðdómlega umhverfi, þar sem við erum til, öndum og erum það sem við erum. Taugalíffræðingar og heilafræðingar hafa komist að því að líffræðilegur grunnur andlegs eðlis liggur í ennisblaði heilans. Þeir sannreyndu þessa staðreynd með reynslu: hvenær sem mest hnattrænt samhengi er fangað, eða veruleg upplifun af heildarupplifun á sér stað, eða líka þegar fullkominn veruleiki, hlaðinn merkingu og framkallar upplifun af virðingu, hollustu og virðingu, er nálgast á tilvistarlegan hátt, þar er hár titringur í hertz taugafrumna. Þeir kölluðu þetta fyrirbæri „Guðspunktinn“, eins konar innra líffæri þar sem nærvera hins ósegjanlega í raunveruleikanum er fangað. Þessi „Guðspunktur“ kemur í ljós með óáþreifanlegum gildum eins og samstöðu og meiri reisn. Að vekja það er að leyfa andlegu tilliti að koma upp. Þess vegna er andlegt hugarfar ekki að hugsa um Guð, heldur að finna fyrir honum. Það er litið á það sem eldmóð (á grísku þýðir það að hafa guð inni), sem tekur okkur og gerir okkur heilbrigð. Í heilbrigðisþjónustu, andlegaþað hefur sinn eigin lækningamátt. Það eykur eiginleika eins gilda og gáfur, kynhvöt, kraft, ástúð og jafn jákvæða eins og að elska lífið, og getur fyrirgefið, miskunn og reiði andspænis óréttlæti heimsins. Auk þess að viðurkenna allt gildi þekktra lækninga, virkni mismunandi lyfja, er enn til viðbótar, eins og Frakkar myndu segja, með orðatiltæki sem er erfitt að þýða, en ríkt af merkingu. Hún vill gefa til kynna viðbót við það sem þegar er til, en sem styrkir og auðgar það með þáttum sem koma frá annarri uppsprettu lækninga. Hið rótgróna líkan læknisfræðinnar hefur sannarlega ekki einokun á því að lækna og skilja flókið mannlegt ástand, stundum heilbrigt, stundum sjúkt. Það er hér sem andlegheitin finna sinn stað. Það styrkir manneskjuna, fyrst og fremst, traust á endurnýjandi orku lífsins, á hæfni læknisins og á kostgæfni hjúkrunarfræðings eða hjúkrunarfræðings. Við vitum af dýpt sálfræði og transpersónulegri sálfræði um meðferðargildi trausts. Traust felur í grundvallaratriðum í sér að: „Lífið hefur merkingu, það er þess virði, það hefur innri orku sem nærir sig, það er dýrmætt. Slíkt sjálfstraust tilheyrir andlegri sýn á heiminn“ (Waldow, Health Care). Allir vísindamenn vita að raunveruleikinn passar ekki alveg inn í hugmyndir okkar. Ósjaldan læknarnir sjálfireru undrandi á því hversu fljótt einhver jafnar sig. Innst inni er það að trúa því að hið ósýnilega og hið óviðráðanlega sé hluti af hinu sýnilega og fyrirsjáanlega. Meiri styrkur er trúin á að finnast undir góðlátlegu augnaráði Guðs og vera, eins og synir og dætur, í lófa hans. Hér lífgar upp á „guðsblettinn í heilanum“ sem birtist í slíkri sannfæringu. Þeir stuðla að heilsu, jafnvel ef niðurstaða er óumflýjanleg.“