Ceuk Freud aya dua rasa lapar anu hirup dina awak. Kalaparan anu munggaran nyaéta lapar pikeun terang dunya anu urang hirup. Urang hayang nyaho dunya salamet. Lamun urang teu sadar dunya sabudeureun urang, urang bakal luncat kaluar tina jandéla wangunan, teu malire gaya gravitasi, sarta nempatkeun leungeun urang dina seuneu, teu nyaho seuneu nu ngaduruk.

Nu kadua lapar téh lapar tina kanikmatan. Sagala rupa nu hirup néangan kasenangan. Conto pangalusna lapar ieu kahayang pikeun pelesir seksual. Urang lapar pikeun sex sabab raos alus. Upami éta henteu raos saé, moal aya anu milarian sareng, akibatna, umat manusa bakal tamat. Kahayang kana kasenangan ngagoda.

Abdi hoyong ngobrol sakedik sareng anjeunna ngeunaan lapar, sabab kuring yakin aya anu katilu: lapar pikeun kabungahan.

Kuring kantos mikir nu pelesir jeung kabagjaan kabagjaan éta hal anu sarua. Aranjeunna henteu. Ieu mungkin keur senang sedih. Nyonya Tomás, ti The Unsustainable Lightness of Being, lamented: "Kuring teu hayang senang, Abdi hoyong kabagjaan!"

Beda. Pikeun aya kasenangan kedah aya hiji barang anu masihan kasenangan: kesemek, sagelas anggur, jalma pikeun nyium. Tapi lapar pikeun pelesir geura-giru dipuaskeun. Sabaraha kesemek urang tiasa tuang? Sabaraha gelas anggur anu urang tiasa nginum? Sabaraha ciuman anu tiasa urang tahan? Aya waktuna anjeun nyarios, "Kuring henteu hoyong deui. Abdi henteu deui kalaparan kana kasenangan...”

Kalaparan kabungah téhbéda. Kahiji, manéhna teu butuh hiji obyék. Kadang-kadang mémori cukup. Abdi bagja ngan ukur mikiran momen kabagjaan anu parantos kapungkur. Jeung kadua, lapar pikeun kabagjaan pernah nyebutkeun, "Teu aya deui kabagjaan. Abdi henteu hoyong deui…” Rasa lapar pikeun kabungahan teu kaampeuh.

Bernardo Soares nyarios yén urang henteu ningali naon anu urang tingali, urang ningali naon urang. Lamun urang senang, kabagjaan urang projected onto dunya tur janten senang, playful. Abdi pikir Alberto Caeiro gumbira nalika nyerat sajak ieu: "Gelembung sabun anu dipikaresep ku budak ieu dileupaskeun tina jarami sacara tembus mangrupikeun falsafah sadayana. Jelas, teu aya gunana, fleeting, ramah kana panon, aranjeunna naon aranjeunna ... Sababaraha bieu katingali dina hawa lucid. Aranjeunna sapertos angin ngahiliwir… Sareng anu urang terang ngan ukur ngaliwat sabab aya anu terang dina diri urang…”

Kabungahan sanés kaayaan konstan - gelembung sabun. Kajadian ngadadak. Guimarães Rosa nyebatkeun yén kabungahan ngan ukur lumangsung dina momen gangguan anu jarang. Henteu dipikanyaho naon anu kudu dilakukeun pikeun ngahasilkeun éta. Tapi cukup keur manehna caang ti jaman ka jaman pikeun dunya jadi caang jeung caang. Nalika anjeun ngarasa bungah, anjeun nyarios: "Kanggo momen kabagjaan éta, Alam Semesta patut diciptakeun".

Kuring éta ahli terapi sababaraha taun. Kuring ngadéngé sangsara loba jalma, masing-masing dina cara sorangan. Tapi di balik sagala keluhan aya kahayang tunggal: kabagjaan. Anu boga kabagjaan téh rukun jeungAlam Semesta, ngarasa yén hirup aya akalna.

Norman Brown niténan yén urang leungiteun kabagjaan lantaran leungiteun kasederhanaan hirup nu aya dina sato. Anjing kuring Lola sok bagja pikeun nanaon. Kuring nyaho ieu kusabab manehna seuri idly. Kuring seuri ku buntut.

Tapi ti jaman ka jaman, ku alesan-alesan nu teu kaharti, cahaya kabungah pareum. Sakabeh dunya jadi poék jeung beurat. Kasedih datang. Garis-garis raray nangtung, didominasi ku kakuatan beurat anu ngajantenkeun aranjeunna tilelep. Rasa jadi acuh ka sagalana. Dunya janten caket, némpelkeun poék. Éta depresi. Anu dipikahoyong ku jalma anu depresi nyaéta kaleungitan eling kana sagala hal pikeun ngeureunkeun sangsara. Lajeng datang ka longing pikeun sare hébat euweuh balik.

Baheula, teu nyaho naon nu kudu, dokter prescribed perjalanan, mikir yén skenario anyar bakal jadi selingan alus ti sedih. Aranjeunna henteu terang yén henteu aya gunana pikeun ngumbara ka tempat sanés upami urang henteu tiasa turun. Fools nyoba konsol. Aranjeunna ngajawab nunjuk kana alesan pikeun jadi senang: dunya téh jadi geulis ... Ieu ngan nyumbang kana ngaronjatkeun kasedihan. Lagu-lagu nyeri. Sajak matak ceurik. TV ngaganggu. Tapi anu paling teu kaampeuh nyaéta seuri bagja batur anu nunjukkeun yén jalma anu depresi aya dina purgatory dimana anjeunna henteu ningali jalan kaluar. Henteu aya anu patut.

Sareng sensasi fisik anu anéh nyicingan dina dada, sapertos gurita.ketang. Atawa bakal tightness ieu dihasilkeun ku vakum jero? Éta Thanatos ngalaksanakeun tugasna. Kusabab nalika kabungahan leungit, éta datang…

Dokter nyebutkeun yén kabagjaan sareng déprési mangrupikeun bentuk sénsitip anu nyandak kasaimbangan sareng teu saimbangna kimia anu ngatur awak. Naon anu matak panasaran: yén kabagjaan sareng kasedih mangrupikeun masker kimia! Awakna misterius pisan…

Teras, ujug-ujug, tanpa diumumkeun, nalika anjeun hudang isuk-isuk, anjeun sadar yén dunya warni deui sareng pinuh ku gelembung sabun tembus… Kabungahan deui!

Rubem Alves lahir di pedalaman Minas Gerais sareng panulis, pedagog, teolog sareng psikoanalis.