ਫਰਾਇਡ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਦੋ ਭੁੱਖਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਪਹਿਲੀ ਭੁੱਖ ਹੈ ਅਸੀਂ ਜਿਸ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹਾਂ, ਉਸ ਨੂੰ ਜਾਣਨ ਦੀ ਭੁੱਖ। ਅਸੀਂ ਬਚਣ ਲਈ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਜਾਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ. ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੀ ਦੁਨੀਆਂ ਬਾਰੇ ਸੁਚੇਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂਤਾ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰਅੰਦਾਜ਼ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਇਮਾਰਤਾਂ ਦੀਆਂ ਖਿੜਕੀਆਂ ਤੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰਦੇ, ਅਤੇ ਅੱਗ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਹੱਥ ਪਾ ਦਿੰਦੇ, ਇਹ ਨਾ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਅੱਗ ਬਲਦੀ ਹੈ।

ਦੂਜਾ ਭੁੱਖ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੈ। ਹਰ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਜੀਉਂਦੀ ਹੈ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦੀ ਹੈ. ਇਸ ਭੁੱਖ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਉੱਤਮ ਉਦਾਹਰਣ ਲਿੰਗੀ ਆਨੰਦ ਦੀ ਇੱਛਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਸੈਕਸ ਲਈ ਭੁੱਖੇ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਇਸਦਾ ਸੁਆਦ ਚੰਗਾ ਹੈ. ਜੇ ਇਸ ਦਾ ਸੁਆਦ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਵੀ ਇਸ ਦੀ ਭਾਲ ਨਹੀਂ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਮਨੁੱਖ ਜਾਤੀ ਖ਼ਤਮ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ। ਅਨੰਦ ਦੀ ਇੱਛਾ ਲੁਭਾਉਂਦੀ ਹੈ।

ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਭੁੱਖ ਬਾਰੇ ਉਸ ਨਾਲ ਥੋੜ੍ਹੀ ਜਿਹੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰ ਸਕਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਤੀਜਾ ਹੈ: ਅਨੰਦ ਦੀ ਭੁੱਖ।

ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਸੀ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਖੁਸ਼ੀ ਇੱਕੋ ਚੀਜ਼ ਸੀ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਉਦਾਸ ਆਨੰਦ ਹੋਣਾ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਟੌਮਸ ਦੀ ਮਾਲਕਣ, ਦ ਅਨਸਸਟੇਨੇਬਲ ਲਾਈਟਨੇਸ ਆਫ਼ ਬੀਇੰਗ ਤੋਂ, ਨੇ ਵਿਰਲਾਪ ਕੀਤਾ: “ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ, ਮੈਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ!”

ਅੰਤਰ। ਅਨੰਦ ਹੋਣ ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਇੱਕ ਵਸਤੂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਨੰਦ ਦਿੰਦੀ ਹੈ: ਇੱਕ ਪਰਸੀਮਨ, ਵਾਈਨ ਦਾ ਇੱਕ ਗਲਾਸ, ਚੁੰਮਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ. ਪਰ ਆਨੰਦ ਦੀ ਭੁੱਖ ਜਲਦੀ ਹੀ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਪਰਸੀਮਨ ਖਾ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਗਲਾਸ ਵਾਈਨ ਪੀ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਅਸੀਂ ਕਿੰਨੇ ਚੁੰਮੇ ਸਹਿ ਸਕਦੇ ਹਾਂ? ਇੱਕ ਸਮਾਂ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ, "ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਇਹ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ। ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ ਹੈ...”

ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਹੈਵੱਖਰਾ। ਪਹਿਲਾਂ, ਉਸਨੂੰ ਕਿਸੇ ਵਸਤੂ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ. ਕਈ ਵਾਰ ਯਾਦਾਸ਼ਤ ਹੀ ਕਾਫੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬੀਤ ਗਏ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਪਲ ਬਾਰੇ ਸੋਚ ਕੇ ਮੈਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਅਤੇ ਦੂਜਾ, ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਕਹਿੰਦੀ, "ਹੋਰ ਖੁਸ਼ੀ ਨਹੀਂ। ਮੈਨੂੰ ਹੁਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ…” ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਭੁੱਖ ਅਧੂਰੀ ਹੈ।

ਬਰਨਾਰਡੋ ਸੋਰੇਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਉਹ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ ਜੋ ਅਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ, ਅਸੀਂ ਦੇਖਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਕੀ ਹਾਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਸਾਡੀ ਖੁਸ਼ੀ ਸੰਸਾਰ ਉੱਤੇ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਖੁਸ਼ਹਾਲ, ਖਿਲੰਦੜਾ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਲਬਰਟੋ ਕੈਰੋ ਖੁਸ਼ ਸੀ ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਇਹ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਸੀ: “ਸਾਬਣ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਜੋ ਇਸ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਤੂੜੀ ਤੋਂ ਛੱਡਣ ਦਾ ਅਨੰਦ ਲੈਂਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੱਕ ਪੂਰਾ ਫਲਸਫਾ ਹੈ। ਸਾਫ, ਬੇਕਾਰ, ਪਲ-ਪਲ, ਅੱਖਾਂ ਲਈ ਦੋਸਤਾਨਾ, ਉਹ ਉਹ ਹਨ ਜੋ ਉਹ ਹਨ... ਕੁਝ ਤਾਂ ਸ਼ਾਂਤ ਹਵਾ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦੇ ਹਨ. ਉਹ ਇੱਕ ਲੰਘਦੀ ਹਵਾ ਵਾਂਗ ਹਨ… ਅਤੇ ਇਹ ਕਿ ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਲੰਘ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਹਲਕਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ…”

ਆਨੰਦ ਇੱਕ ਸਥਿਰ ਅਵਸਥਾ ਨਹੀਂ ਹੈ - ਸਾਬਣ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ। ਇਹ ਅਚਾਨਕ ਵਾਪਰਦਾ ਹੈ। Guimarães Rosa ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਆਨੰਦ ਕੇਵਲ ਭਟਕਣਾ ਦੇ ਦੁਰਲੱਭ ਪਲਾਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਪਰ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਰੋਸ਼ਨੀ ਅਤੇ ਚਮਕਦਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ ਉਸ ਲਈ ਚਮਕਣਾ ਕਾਫ਼ੀ ਹੈ. ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਖੁਸ਼ੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹੋ, ਤੁਸੀਂ ਕਹਿੰਦੇ ਹੋ: "ਉਸ ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਪਲ ਲਈ, ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਦੇ ਯੋਗ ਸੀ"।

ਮੈਂ ਕਈ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਥੈਰੇਪਿਸਟ ਸੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁਣੇ, ਹਰ ਇੱਕ ਆਪਣੇ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ. ਪਰ ਸਾਰੀਆਂ ਸ਼ਿਕਾਇਤਾਂ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਇੱਕ ਇੱਛਾ ਸੀ: ਖੁਸ਼ੀ। ਜਿਸ ਕੋਲ ਅਨੰਦ ਹੈ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਹੈਬ੍ਰਹਿਮੰਡ, ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜੀਵਨ ਅਰਥ ਰੱਖਦਾ ਹੈ।

ਨੌਰਮਨ ਬ੍ਰਾਊਨ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜਾਨਵਰਾਂ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸਾਦਗੀ ਨੂੰ ਗੁਆਉਣ ਲਈ ਖੁਸ਼ੀ ਗੁਆ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ ਕੁੱਤਾ ਲੋਲਾ ਕਿਸੇ ਵੀ ਚੀਜ਼ ਲਈ ਹਮੇਸ਼ਾ ਖੁਸ਼ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਇਹ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਪੂਛ ਨਾਲ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦਾ ਹਾਂ।

ਪਰ ਸਮੇਂ-ਸਮੇਂ 'ਤੇ, ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਝੇ ਨਾ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ, ਖੁਸ਼ੀ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਬੁਝ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਸੰਸਾਰ ਹਨੇਰਾ ਅਤੇ ਭਾਰੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਉਦਾਸੀ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਚਿਹਰੇ ਦੀਆਂ ਰੇਖਾਵਾਂ ਲੰਬਕਾਰੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਰ ਦੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੁਆਰਾ ਹਾਵੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਡੁੱਬਦੀਆਂ ਹਨ. ਇੰਦਰੀਆਂ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਤੋਂ ਉਦਾਸੀਨ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸੰਸਾਰ ਇੱਕ ਚਿਪਚਿਪੀ, ਹਨੇਰਾ ਪੇਸਟ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ. ਇਹ ਡਿਪਰੈਸ਼ਨ ਹੈ। ਉਦਾਸ ਵਿਅਕਤੀ ਕੀ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਦੁੱਖਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਲਈ ਹਰ ਚੀਜ਼ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਗੁਆ ਦੇਵੇ। ਅਤੇ ਫਿਰ ਵਾਪਸੀ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਨੀਂਦ ਦੀ ਤਾਂਘ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।

ਅਤੀਤ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਕੀ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਡਾਕਟਰਾਂ ਨੇ ਇਹ ਸੋਚਦੇ ਹੋਏ ਕਿ ਨਵੇਂ ਦ੍ਰਿਸ਼ ਉਦਾਸੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਭਟਕਣਾ ਹੋਵੇਗਾ, ਯਾਤਰਾਵਾਂ ਦਾ ਨੁਸਖ਼ਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਸਨ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਤਾਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਤਾਂ ਹੋਰ ਥਾਵਾਂ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨਾ ਬੇਕਾਰ ਹੈ। ਮੂਰਖ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਉਹ ਖੁਸ਼ ਰਹਿਣ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਵੱਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਦਲੀਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ: ਸੰਸਾਰ ਬਹੁਤ ਸੁੰਦਰ ਹੈ ... ਇਹ ਸਿਰਫ ਉਦਾਸੀ ਨੂੰ ਵਧਾਉਣ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ. ਗਾਣੇ ਦੁਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਵਿਤਾਵਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਰੋਣ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਟੀਵੀ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹੈ। ਪਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਅਸਹਿਣਯੋਗ ਦੂਜਿਆਂ ਦੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲ ਹਾਸੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ ਇਹ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਦਾਸ ਵਿਅਕਤੀ ਇੱਕ ਸ਼ੁੱਧਤਾ ਵਿੱਚ ਹੈ ਜਿਸ ਤੋਂ ਉਸਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਦਿਖਾਈ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਕੁਝ ਵੀ ਇਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ਨਹੀਂ ਹੈ।

ਅਤੇ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਸਰੀਰਕ ਸੰਵੇਦਨਾ ਛਾਤੀ ਵਿੱਚ ਨਿਵਾਸ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇੱਕ ਆਕਟੋਪਸਕੱਸਣਾ ਜਾਂ ਕੀ ਇਹ ਤੰਗੀ ਇੱਕ ਅੰਦਰੂਨੀ ਖਲਾਅ ਦੁਆਰਾ ਪੈਦਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ? ਇਹ ਥਾਨਾਟੋਸ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਜਦੋਂ ਖੁਸ਼ੀ ਖਤਮ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਇਹ ਆਉਂਦੀ ਹੈ...

ਡਾਕਟਰ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਉਹ ਸੰਵੇਦਨਸ਼ੀਲ ਰੂਪ ਹਨ ਜੋ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਨਿਯੰਤਰਿਤ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਰਸਾਇਣ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਸੰਤੁਲਨ ਅਤੇ ਅਸੰਤੁਲਨ ਨੂੰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਕਿੰਨੀ ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲ ਹੈ: ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਅਤੇ ਉਦਾਸੀ ਰਸਾਇਣ ਦੇ ਮਾਸਕ ਹਨ! ਸਰੀਰ ਬਹੁਤ ਰਹੱਸਮਈ ਹੈ…

ਫਿਰ, ਅਚਾਨਕ, ਅਚਾਨਕ, ਜਦੋਂ ਤੁਸੀਂ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸੰਸਾਰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਰੰਗੀਨ ਹੈ ਅਤੇ ਪਾਰਦਰਸ਼ੀ ਸਾਬਣ ਦੇ ਬੁਲਬੁਲੇ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ... ਖੁਸ਼ੀ ਵਾਪਸ ਆ ਗਈ ਹੈ!

ਰੁਬੇਮ ਐਲਵੇਸ ਦਾ ਜਨਮ ਮਿਨਾਸ ਗੇਰੇਸ ਦੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਹਿੱਸੇ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਲੇਖਕ, ਸਿੱਖਿਆ ਸ਼ਾਸਤਰੀ, ਧਰਮ-ਸ਼ਾਸਤਰੀ ਅਤੇ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨੀ ਹੈ।