उनले उसलाई किताब दिए र भनिन्: "यो एक धेरै सुन्दर प्रेम कथा हो। तर म हाम्रो लागि अन्त्य चाहन्न...” पुस्तकको कभरमा यस्तो लेखिएको थियो: द ब्रिजेस अफ म्याडिसन।

म्याडिसन अमेरिकी ग्रामीण इलाकामा रहेका ती शान्त साना सहरहरूमध्ये एउटाको नाम थियो। गाईवस्तु पालन गर्ने ठाउँ, त्यहाँ कुनै नौलो कुरा थिएन, हरेक रात उस्तै थियो, पुरुषहरू पबहरूमा भेला हुन्छन् बियर पिउन र गोरु र गाईहरूको बारेमा कुरा गर्न वा तिनीहरू आफ्नी श्रीमतीसँग बॉल खेल्न जान्छन्, जसले दिनमा घर राख्छन् र खाना पकाउँछन्, र आइतवार परिवार चर्च गए र नमस्ते भने। राम्रो उपदेशको लागि बाहिर जाने बाटोमा पास्टर। सबैले सबैलाई चिन्थे, सबैलाई सबै थाहा थियो, त्यहाँ कुनै निजी जीवन थिएन र कुनै गोप्य थिएन र, पालुका गाईवस्तुहरू जस्तै, कसैले पनि बाड हाम फाल्ने हिम्मत गरेन किनभने सबैले थाहा पाउनेछन्।

शहर बाहेक अन्य आकर्षणहरूबाट खाली थियो। गाईवस्तु, खोलामाथिका केही कभर पुलहरू बाहेक जसलाई स्थानीयहरूले कुनै महत्त्व दिएनन्। उनीहरूलाई हिउँदको हिउँबाट सुरक्षाको रूपमा ढाकिएको थियो जसले पुलहरू ढाक्न सक्छ, सवारी साधनको ट्राफिक अवरुद्ध गर्दछ। केही पर्यटकले मात्र आफूलाई फोटो खिच्न योग्य ठानेर रोके।

अरु जस्तै शान्त परिवारमा श्रीमान्, श्रीमती र दुई छोराछोरी थिए। तिनीहरूसँग गाईवस्तुको टाउको, गाईवस्तुको गन्ध, गाईवस्तुको आँखा र गाईवस्तुको संवेदना थियो।मुस्कान र उदास आँखा। तर उनका श्रीमानले उनलाई देखेनन्, गोरु र गाईको भीडमा थिए।

तिनीहरूको जीवनको दिनचर्या अरू सबै महिलाहरूको दिनचर्या जस्तै थियो। सपना देख्ने कला बिर्सेका म्याडिसनका सबैको साझा भाग्य यस्तै थियो। पिंजराका ढोकाहरू खुला छोड्न सकिन्थ्यो, तर तिनीहरूका पखेटाहरूले उड्ने कला सिकेका थिए।

श्रीमान् र बच्चाहरूले घरलाई कोरलहरूको विस्तारको रूपमा व्यवहार गर्थे र त्यहाँ भान्साको त्यो वसन्त ढोका थियो जुन फ्रेममा ठोक्किएको थियो। तिनीहरू प्रवेश गर्दा द्वारपालको रूपमा सुक्खा आवाज निकाल्दै। ती महिलाले उनीहरूलाई बारम्बार ढोका समात्न भनिन् ताकि उसले नरम रूपमा बन्द गर्न सकोस्। तर गेटको संगीतमा अभ्यस्त पिता र छोराहरूले ध्यान दिएनन्। समय बित्दै जाँदा, उनले यो बेकार भएको महसुस गरिन्। पति र छोराछोरी आइपुगेको सुक्खा दस्तकले संकेत गर्यो।

त्यो दिन फरक थियो। सहरमा उत्साह थियो । पुरुषहरू नजिकैको सहरमा गाईवस्तु प्रदर्शनीमा आफ्ना जनावरहरू लैजाने तयारी गरिरहेका थिए। महिलाहरु एक्लै हुन्थ्यो । सानो मिलनसार सहरमा, तिनीहरूको सुरक्षा हुनेछ।

र त्यो दिन उसलाई के भयो जब ढोका ढल्किएन ...

यो एक शान्त र तातो दिउँसो थियो। आँखाले देखेसम्म आत्मा छैन। उनी घरमा एक्लै।

तर दैनिक जीवनको दिनचर्या तोड्दै एक अपरिचित व्यक्तिले कच्ची बाटोमा जीप हानेर गयो। उहाँ हुनुहुन्थ्योहरायो, उसले कुनै संकेत नभएका सडकहरूको बारेमा गल्ती गरेको थियो, उसले आफूले खोजेको कुरा फेला पार्न मद्दत गर्ने कसैलाई खोजिरहेको थियो। उहाँ जियोग्राफिक म्यागजिनका लागि लेख लेख्न कभर पुलहरू खोज्दै फोटोग्राफर हुनुहुन्थ्यो।

बाल्कनीबाट प्रश्न गरी हेरिरहेकी महिलालाई देखेर - यो को हुन सक्छ? - ऊ घर अगाडि रोकियो। संसारको त्यो छेउमा एउटी सुन्दर महिला एक्लै भएको देखेर उनी छक्क परे । उसलाई बरामदमा जान आमन्त्रित गरिएको छ - त्यो शिष्टाचार इशारामा के गलत हुन सक्छ? ऊ पसिनाले निथ्र्यो । यदि तिनीहरूले आइस्ड लेमोनेड सँगै खाएमा के हानि हुनेछ? एक्लै अनौठो मान्छेसँग यसरी कुरा गरेको कति भयो?

त्यतिबेला यस्तो भयो। र दुबैले मौनतामा भने: "जब मैले तिमीलाई देखेको थिएँ, मैले तिमीलाई धेरै अघि नै माया गरेको थिएँ ..." अनि त्यसरी रात एक कोमल, नाजुक र भावुक प्रेममा बित्यो जुन उसले न त उसले कहिल्यै अनुभव गरेको थियो।

तर समय खुशी चाँडै बित्छ। बिहानी आयो। वास्तविक जीवन चाँडै ढोकाबाट आउनेछ: बच्चाहरू, पति र ढोकाको सुख्खा स्ल्याम। बिदाइ गर्ने समय, "फेरि कहिल्यै" को लागी समय।

तर जोशले बिछोडलाई स्वीकार गर्दैन। उनी अनन्तताको लागि चाहान्छिन्: "यो ज्वालामा अनन्त र अनन्त र अनन्त होस् ..."

त्यसपछि उनीहरूले सँगै छोड्ने निर्णय गर्छन्। एक कुनामा उसलाई पर्खिरह्यो। उसको लागि, यो सजिलो हुनेछ: एकल, स्वतन्त्र, कुनै पनि कुराले उसलाई पछाडि राखेन। उनको लागि गाह्रो, उनको श्रीमानसँग बाँधिएको रबच्चाहरु। र उनले बार र चर्चको बकबकमा उनीहरूले भोग्नु पर्ने अपमानको बारेमा सोचे।

धेरै पानी परिरहेको थियो। उनी र उनको पति सहमत कुनामा पुग्छन्, पति उनको छेउमा बसेका जोशको पीडालाई शंका गर्दैन। रातो चिन्ह। गाडी रोकिन्छ। ऊ कुनामा उनको पर्खाइमा थियो, पानीले उसको अनुहार र लुगाहरू बगिरहेको थियो। उनीहरुको नजर भेटिन्छ । उहाँले निर्णय गर्नुभयो, पर्खनुभयो। उनी, पीडाले भाँचिन्। निर्णय भने भइसकेको छैन । उसको हात ढोकाको ह्यान्डलमा बाँधिएको छ। हातको छाल पर्याप्त हुनेछ, दुई इन्च भन्दा बढी छैन। ढोका खुल्छ, ऊ पानीमा बाहिर निस्कन्छ र आफूले माया गर्नेलाई अँगालो हाल्छे। हरियो ट्राफिक बत्ती बल्छ। ढोका खुल्दैन । कार "फेरि कहिल्यै नहोस्" मा जान्छ...

र यो फिल्म र जीवनको कथाको अन्त्य थियो...

रुबेम अल्वेसको जन्म मिनास गेराइसको भित्री भागमा भएको थियो र लेखक, पेडागोग, धर्मशास्त्री र मनोविश्लेषक हुन्।