Deulle o libro e dixo: “É unha historia de amor moi bonita. Pero non quero o final para nós...” Na portada do libro estaba escrito: As pontes de Madison.

Madison era o nome dunha desas pequenas cidades tranquilas da campiña americana, unha lugar para gandeiros, non había nada novo, todas as noites era o mesmo, os homes reuníanse nos pubs para beber cervexa e falar de touros e vacas ou ir a bolos coas súas mulleres, que de día facían a casa e cociñaban, e Os domingos a familia ía á igrexa e saludaba.o párroco á saída para o bo sermón. Todo o mundo coñecía a todo o mundo, todo o mundo sabía de todo, non había vida privada nin segredos e, coma o gando manso, ninguén se atrevía a saltar os valos porque todo o mundo se decataría.

A cidade estaba baleira de atractivos distintos dos gando, agás algunhas pontes cubertas sobre un río ás que os veciños non daban importancia. Cubríronse como protección contra as nevadas invernais que poderían cubrir as pontes, bloqueando o tráfico de vehículos. Só uns poucos turistas que pasaron por alí pensaron que eran dignos de ser fotografados.

A familia, pacífica coma as demais, estaba formada por un marido, unha muller e dous fillos. Tiñan cabezas de gandeiros, cheiro de gandeiros, ollos de gandeiros e sensibilidade de gandeiros.

A muller era unha muller fermosa e discreta,sorriso e ollos tristes. Pero o seu home non a vía, ateigada como estaban de touros e vacas.

As súas rutinas de vida eran as mesmas que as de todas as demais mulleres. Tal era o destino común de todos aqueles en Madison que esqueceran a arte de soñar. As portas das gaiolas podían quedar abertas, pero as súas ás desaprenderan a arte de voar.

Marido e fillos trataban a casa como unha prolongación dos currais e había aquela porta de primavera na cociña que batía contra o marco. facendo un ruído seco como un conserxe sempre que entraban. A muller pedíralles unha e outra vez que sosteran a porta para pechala suavemente. Pero o pai e os fillos, afeitos á música da porta, non lle fixeron caso. Co paso do tempo, deuse conta de que era inútil. O golpe seco converteuse no sinal de que o marido e os fillos chegaran.

Aquel era un día diferente. Había emoción na cidade. Os homes preparábanse para levar os seus animais a unha exposición de gando nunha cidade próxima. As mulleres estarían soas. Na pequena cidade amiga estarían protexidos.

E iso foi o que lle pasou aquel día en que a porta non petou...

Era unha tarde tranquila e calorosa. Nin unha alma ata onde podía ver o ollo. Ela, soa na súa casa.

Pero rompendo coa rutina da vida cotiá, un descoñecido conduciu un jeep polo camiño de terra. Foiperdido, cometera un erro sobre as estradas que non tiñan indicios, buscaba alguén que o axudase a atopar o que buscaba. Era un fotógrafo que buscaba pontes cubertas para escribir un artigo para a revista Geographic.

Vendo á muller que o observaba interrogante desde o balcón, quen podía ser? – parou diante da casa. El, sorprendido de que unha muller tan fermosa estivese soa nese fin do mundo, achégase. Invítase a subir á terraza: que pode haber de malo con ese xesto de cortesía? Estaba suado. Que mal habería se tomasen xuntos unha limonada xeada? Canto tempo levaba desde que falaba así cun home estraño, só?

Foi entón cando aconteceu. E os dous dixeron en silencio: "Cando te vin, queríate moito antes..." E así transcorreu a noite cun amor suave, delicado e apaixonado que nin ela nin el experimentaran nunca.

Pero o tempo. da felicidade pasa rapidamente. Chegou o amencer. A vida real axiña entraría pola porta: os fillos, o marido e o golpe seco da porta. Tempo de despedirse, tempo de “nunca máis”.

Pero a paixón non acepta separacións. Anhela a eternidade: "Que sexa eterna en chamas e infinita para sempre e para sempre..."

Entón toman a decisión de marchar xuntos. Agardaría por ela nunha esquina determinada. Para el sería doado: solteiro, libre, nada o freaba. Difícil para ela, ligada ao seu marido enenos. E pensou na humillación que sufrirían na charla dos bares e da igrexa.

Chovía con forza. Ela e o seu marido achéganse ao recuncho acordado, o marido sen sospeitar da dor da paixón sentado ao seu carón. Sinal vermello. O coche para. Agardábaa na esquina, a choiva corríalle pola cara e pola roupa. As súas miradas atópanse. Decidiu, agardando. Ela, rota pola dor. A decisión aínda non está tomada. A súa man está apertada na manilla da porta. Un movemento da man sería suficiente, non máis de dous centímetros. A porta abríase, ela saía á choiva e abrazaba a quen amaba. Acende o semáforo verde. A porta non se abre. O coche vai para "nunca máis"...

E ese foi o final da historia na película e na vida...

Rubem Alves naceu no interior de Minas Gerais e é escritor, pedagogo, teólogo e psicanalista.