તેણીએ તેને પુસ્તક આપ્યું અને કહ્યું: “તે ખૂબ જ સુંદર પ્રેમ કથા છે. પણ મને આપણા માટે અંત નથી જોઈતો...” પુસ્તકના કવર પર લખ્યું હતું: ધ બ્રિજીસ ઓફ મેડિસન.

મેડિસન એ અમેરિકન ગ્રામ્ય વિસ્તારના શાંત નાના શહેરોમાંથી એકનું નામ હતું, પશુપાલકો માટેનું સ્થળ, ત્યાં કંઈ નવું નહોતું, દરરોજ રાત્રે તે સમાન હતું, પુરુષો પબમાં બિયર પીવા અને બળદ અને ગાય વિશે વાત કરવા માટે ભેગા થતા અથવા તેઓ તેમની પત્નીઓ સાથે બોલિંગ કરવા જતા, જેઓ દિવસ દરમિયાન ઘર રાખે છે અને રસોઈ કરે છે, અને રવિવારે કુટુંબ ચર્ચમાં ગયો અને હેલો કહ્યું. સારા ઉપદેશ માટે બહાર જતા માર્ગ પર પાદરી. દરેક જણ દરેકને જાણતા હતા, દરેક જણ બધું જ જાણતા હતા, ત્યાં કોઈ ખાનગી જીવન નહોતું અને કોઈ રહસ્યો નહોતા અને, પાળેલા ઢોરની જેમ, કોઈએ વાડ કૂદવાની હિંમત નહોતી કરી કારણ કે દરેકને ખબર પડી જશે.

શહેર સિવાયના આકર્ષણોથી ખાલી હતું. ઢોર, નદી પરના કેટલાક ઢંકાયેલા પુલ સિવાય કે જેને સ્થાનિકો કોઈ મહત્વ આપતા ન હતા. તેઓને શિયાળાની હિમવર્ષા સામે રક્ષણ તરીકે આવરી લેવામાં આવ્યા હતા જે પુલને આવરી શકે છે, વાહન ટ્રાફિકને અવરોધે છે. માત્ર થોડા પ્રવાસીઓ જ રોકાયા હતા જેઓ વિચારતા હતા કે તેઓ ફોટોગ્રાફ લેવા માટે લાયક છે.

અન્ય લોકોની જેમ શાંતિપૂર્ણ પરિવારમાં પતિ, પત્ની અને બે બાળકો હતા. તેમની પાસે પશુપાલકોનું માથું, પશુપાલકોની ગંધ, પશુપાલકોની આંખો અને પશુપાલકોની સંવેદનશીલતા હતી.

પત્ની એક સુંદર અને સમજદાર સ્ત્રી હતી,સ્મિત અને ઉદાસી આંખો. પરંતુ તેના પતિએ તેણીને જોઈ ન હતી, તેઓ બળદ અને ગાયોની જેમ ભીડમાં હતા.

તેમની જીવન દિનચર્યા અન્ય તમામ મહિલાઓની દિનચર્યાઓ જેવી જ હતી. મેડિસનમાં જેઓ સપના જોવાની કળા ભૂલી ગયા હતા તે બધાનું આ સામાન્ય ભાગ્ય હતું. પાંજરાના દરવાજા ખુલ્લા છોડી શકાય છે, પરંતુ તેમની પાંખોએ ઉડવાની કળા શીખી લીધી હતી.

પતિ અને બાળકો ઘરને કોરલના વિસ્તરણ તરીકે માનતા હતા અને રસોડામાં તે વસંત દરવાજો હતો જે ફ્રેમની સામે ટકરાયો હતો. જ્યારે પણ તેઓ પ્રવેશ કરે છે ત્યારે દ્વારપાલની જેમ સૂકા અવાજ કરે છે. મહિલાએ તેમને વારંવાર દરવાજો પકડી રાખવા કહ્યું હતું જેથી તે તેને હળવેથી બંધ કરી શકે. પરંતુ પિતા અને પુત્રો, ગેટના સંગીત માટે ટેવાયેલા, કોઈ ધ્યાન આપતા ન હતા. સમય જતાં, તેણીને સમજાયું કે તે નકામું હતું. ડ્રાય નોક એ સંકેત બની ગયો કે પતિ અને બાળકો આવ્યા છે.

તે એક અલગ દિવસ હતો. શહેરમાં ઉત્તેજના જોવા મળી હતી. આ માણસો તેમના પશુઓને નજીકના નગરમાં પશુ પ્રદર્શનમાં લઈ જવાની તૈયારી કરી રહ્યા હતા. સ્ત્રીઓ એકલી હશે. નાના મૈત્રીપૂર્ણ નગરમાં, તેઓ સુરક્ષિત રહેશે.

અને તે દિવસે તેણીની સાથે એવું જ બન્યું જ્યારે દરવાજો ન વાગ્યો...

તે એક શાંત અને ગરમ બપોર હતી. જ્યાં સુધી આંખ જોઈ શકે ત્યાં સુધી આત્મા નથી. તે, તેના ઘરમાં એકલી.

પરંતુ રોજિંદા જીવનની દિનચર્યા તોડીને, એક અજાણી વ્યક્તિ ખાડાવાળા રસ્તા પર જીપ ચલાવી. એ હતોખોવાઈ ગયો, તેણે એવા રસ્તાઓ વિશે ભૂલ કરી હતી જેના કોઈ સંકેતો ન હતા, તે કોઈ એવી વ્યક્તિને શોધી રહ્યો હતો જે તેને જે શોધી રહ્યો હતો તે શોધવામાં મદદ કરી શકે. તે એક ફોટોગ્રાફર હતો જે ભૌગોલિક મેગેઝિન માટે લેખ લખવા માટે કવર્ડ બ્રિજ શોધતો હતો.

બાલ્કનીમાંથી તેને પ્રશ્નાર્થપૂર્વક જોઈ રહેલી સ્ત્રીને જોઈ - તે કોણ હોઈ શકે? - તે ઘરની સામે અટકી ગયો. તેને આશ્ચર્ય થયું કે આટલી સુંદર સ્ત્રી વિશ્વના તે અંતમાં એકલી હતી, નજીક આવી. તેને વરંડામાં જવા માટે આમંત્રણ આપવામાં આવ્યું છે - તે સૌજન્યના હાવભાવમાં શું ખોટું હોઈ શકે? તેને પરસેવો વળી ગયો હતો. જો તેઓ સાથે આઈસ્ડ લેમોનેડ હોય તો શું નુકસાન થશે? તેણીએ એકલા, અજાણ્યા માણસ સાથે આ રીતે વાત કર્યાને કેટલો સમય થઈ ગયો?

ત્યારે જ આ બન્યું. અને બંનેએ મૌનથી કહ્યું: "જ્યારે મેં તમને જોયા, ત્યારે હું તમને ઘણા સમય પહેલા પ્રેમ કરતો હતો ..." અને તેથી રાત એક સૌમ્ય, નાજુક અને જુસ્સાભર્યા પ્રેમ સાથે પસાર થઈ જે તેણીએ કે તેણીએ ક્યારેય અનુભવી ન હતી.

પરંતુ સમય સુખ ઝડપથી પસાર થાય છે. પરોઢ આવ્યો. વાસ્તવિક જીવન ટૂંક સમયમાં દરવાજામાંથી આવશે: બાળકો, પતિ અને દરવાજાનો ડ્રાય સ્લેમ. ગુડબાય કહેવાનો સમય, “ફરી ક્યારેય નહીં” નો સમય.

પણ જુસ્સો જુદાઈને સ્વીકારતો નથી. તે શાશ્વતતા માટે ઝંખે છે: “તે જ્વાળાઓમાં શાશ્વત અને અનંત હંમેશ માટે અને અનંત રહે…”

પછી તેઓ સાથે છોડવાનો નિર્ણય લે છે. તે ચોક્કસ ખૂણા પર તેની રાહ જોતો. તેના માટે, તે સરળ હશે: એકલ, મફત, કંઈપણ તેને પાછળ રાખતું નથી. તેના માટે મુશ્કેલ, તેના પતિ સાથે બંધાયેલ અનેબાળકો અને તેણીએ વિચાર્યું કે તેઓ બાર અને ચર્ચની બડબડમાં કેવી રીતે અપમાન સહન કરશે.

સખત વરસાદ પડી રહ્યો હતો. તેણી અને તેણીના પતિ સંમત ખૂણા પર પહોંચે છે, પતિ તેની બાજુમાં બેઠેલા જુસ્સાની પીડાને શંકા વિના. લાલ નિશાની. ગાડી ઉભી રહે છે. તે ખૂણા પર તેની રાહ જોઈ રહ્યો હતો, વરસાદ તેના ચહેરા અને કપડાં નીચે વહી રહ્યો હતો. તેમની નજરો મળે છે. તેણે નક્કી કર્યું, રાહ જોઈ. તેણી, પીડાથી ભાંગી. હજુ નિર્ણય લેવાયો નથી. તેનો હાથ દરવાજાના હેન્ડલ પર ચોંટી ગયો છે. હાથની લહેર પૂરતી હશે, બે ઇંચથી વધુ નહીં. દરવાજો ખુલશે, તે વરસાદમાં બહાર આવશે અને તેણીને પ્રેમ કરતી વ્યક્તિને ભેટી પડશે. ગ્રીન ટ્રાફિક લાઇટ આવે છે. દરવાજો ખૂલતો નથી. કાર "ફરી ક્યારેય નહીં" પર જાય છે...

અને તે ફિલ્મ અને જીવનની વાર્તાનો અંત હતો...

રુબેમ અલ્વેસનો જન્મ મિનાસ ગેરાઈસના આંતરિક ભાગમાં થયો હતો અને લેખક, શિક્ષણશાસ્ત્રી, ધર્મશાસ્ત્રી અને મનોવિશ્લેષક છે.