"Nahanap mo na ba ang iyong sarili sa malaking lapit ng katahimikan?". Malambing, ngunit mapanindigan, ang tanong ni madre Coen ay umaalingawngaw sa mga naroroon sa Taikozan Tenzuizenji Temple, punong-tanggapan ng Zendo Brasil Zen-Buddhist Community, na matatagpuan sa kapitbahayan ng Pacaembu, sa São Paulo. Naka-install sa isang bahay na napapalibutan ng mga hardin, sa tabi ng isang football stadium, na nagiging maingay sa mga araw ng laro, ang nucleus ay itinatag ng madre, na naka-link sa tradisyon ng Sotoshu Zen-Buddhism. Ang doktrina ay isinilang sa Tsina, ngunit dinala sa Japan ni Master Eihei Dogen (1200-1253). Ang pangako ng lahi na ito ay ipagpatuloy ang mga turo ni Shaquiamuni Buddha, isang naliwanagang tao na nanirahan sa India mga 2600 taon na ang nakalilipas at umabot sa pinakamataas na paggising sa pamamagitan ng pagsasanay ng zazen, ang target ng interes doon. “Kung gusto mong patahimikin ang iyong isip, mali ang narating mo. Ang aming utos ay hindi mapagnilay-nilay”, babala ng misyonero sa isa sa kanyang mga lektura. Ang Zazen ay maaaring gawin ng sinuman, anuman ang kanilang relihiyon. Sa aking unang karanasan sa linyang ito ng pagmumuni-muni, nagkaroon ako ng malabong ideya kung ano ang naghihintay sa akin. Ang alam ko lang ay uupo ako nang naka-cross-legged, nakaharap sa isang pader, at mananatiling hindi gumagalaw sa loob ng ilang minuto. At iyon. At marami pang iba. Ang ibig sabihin ng "Za" ay umupo; "zen", malalim at banayad na meditative state. "Ang Zazen ay may kamalayan sa iyong sarili at sa web ng buhay kung saan tayo ay sanhi, kundisyon at epekto", pagtuturoCoen.

Nakaupo sa isang bilog na unan na angkop para sa ehersisyo (tinatawag na zafu), na ang mga binti ay nasa lotus o kalahating lotus na posisyon (kapag ang kanang paa ay nasa tuhod ng kaliwang binti at ang kaliwang paa ay sa sahig ), ang mga tuhod na nakapatong sa lupa at ang gulugod ay nakatayo, sa isang matatag at komportableng postura, naaalala ko ang patnubay tungkol sa paggamot ng mga kaisipan: "Sila ay darating at aalis. Minsan kalmado, minsan nabalisa. Hayaan mo silang umalis. Ang isip ay hindi kailanman mawawalan ng laman ang sarili. Kukunin mo lang ang posisyon ng nagmamasid. At maaari mong piliin na huwag mahuli sa aktibidad ng pag-iisip." Pagkatapos ay naaalala ko ang triad ng Zen Buddhism: obserbahan, kumilos at mag-transmute. "Napakasarap malaman ang isip at magamit ito nang maayos, na maunawaan na ang mga emosyon ay natural. Kung ano ang ginagawa namin sa aming nararamdaman ay ang malaking katanungan”, salungguhit ng madre.

Ito ang aking sinisikap na gawin, handang magtiyaga, sa kabila ng mga tensyon na nakikita sa iba't ibang bahagi ng katawan, ang discomfort na dulot ng kawalang-kilos, bukod sa malakas na musika sa labas at isang lamok na tumatama sa aking noo. “Mahalagang pigilan ang pagnanais na lumipat upang agad na maibsan ang discomfort. Ang pag-aaral na ito ay kasama pa natin sa buhay”, paglilinaw ng Wahô madre, na namamahala sa paggabay sa mga bagong dating. Mula sa kakayahang tumayo na parang bundok hanggang sa paglayo sa mga pagnanasa, damdamin at sensasyon na nagpasyang bumisita sa amin sa tamang oras – at sa lalong madaling panahonpumasa sila, tulad ng lahat ng iba pa – kahit na ang seremonyal na gumagabay sa pagsasanay sa templo, lahat ay isang pagkakataon upang mabuhay ng zen, iyon ay, upang magkaroon ng kamalayan sa bawat kilos.

Hindi nagkataon, iniuugnay ng mga pananaliksik ang pagsasanay na ito sa pagbawas ng stress, mga pagpapabuti sa paggamot ng panic syndrome at pag-unlad ng mga bahagi ng utak na may kaugnayan sa pakikiramay at pagmamahal. "Ngayon, pakiramdam ko ay mas sensitibo at insightful ako sa mga interpersonal na relasyon," sabi ng negosyanteng si Victor Amarante, mula sa São Paulo, na tatlong buwan nang miyembro. Sinabi ni Maisa Correia, mula sa Paraná, na isang mag-aaral at boluntaryo sa Comunidade Zen do Brasil, na natagpuan niya ang kanyang kakanyahan. “Balanse at konektado ang pakiramdam ko. Pinahahalagahan ko ang subtlety ng lahat ng bagay na… Ako lang”, pagbubuod niya. Anuman ang anumang panlabas na ingay o pagkagambala. Ang pinakamahalaga, ayon kay madre Coen, ay ang pagsasanay para sa kapakanan ng pagsasanay. Walang mataas na inaasahan. Panatilihing nakabukas ang iyong mga mata, sa ilang sandali.

Paano ito gagawin

– Pumili ng tahimik na lugar, sa bahay man, sa trabaho o sa labas, sa umaga , sa hapon o sa gabi. Maaari kang umupo nang naka-cross ang iyong mga paa sa ibabaw ng zafu (tuhod sa sahig) o lumuhod at umupo nang nakasuporta ang iyong mga hamstrings sa isang maliit na dumi. Maaari ka ring umupo sa gilid ng isang upuan o kahit sa kama, na panatilihing bahagyang nasa ibaba ang iyong mga tuhod at ang iyong mga paa ay nakalapat sa sahig at nakahanay sa iyong mga balikat.

–Tukuyin ang magagamit na oras - sa una, limang minuto lang - at magtakda ng malambot na alarm clock. Sa karanasan, taasan ang panahon ng pagmumuni-muni hanggang sa 40 minuto. Maraming beses na ang utak ay sanay na sanay na kaya hindi na kailangan ng alarm clock.

– Sa kalahating bukas ang mga mata at paningin sa 45 degree na anggulo (mahalagang huwag ipikit ang iyong mga mata upang manatiling may kamalayan sa kasalukuyang sandali ), lumiko sa isang pader na walang distraction. Panatilihing tuwid ang iyong gulugod, balikat pabalik at baba, na nagbibigay-daan sa pagbukas ng diaphragm at pinapadali ang pagpasa ng prana – ang mahalagang enerhiya.

– Gawin ang cosmic mudra (sa likod ng mga daliri ng kaliwang kamay nakapatong sa mga daliri ng kanang kamay at ang mga dulo ng hinlalaki ay marahang hinahawakan; maaaring gamitin ng mga nagsisimula ang kandungan para sa suporta). Ang kilos na ito ay nagpapatibay sa estado ng atensyon. Pagkatapos ng tatlong malalim na paghinga, isara ang iyong bibig at huminga nang natural sa pamamagitan ng iyong mga butas ng ilong. pagkatapos ay panoorin ang mga galaw ng isip nang hindi kinokontrol ang mga ito. Hayaang dumaan sila.