"آیا تا به حال خود را در صمیمیت بزرگ سکوت یافته اید؟" پرسش ظریف و در عین حال قاطعانه ای که راهبه کوئن مطرح کرد، در میان حاضران در معبد تایکوزان تنزویزنجی، مقر انجمن ذن-بودایی Zendo Brasil، واقع در محله Pacaembu، در سائوپائولو، تکرار می شود. این هسته که در خانه‌ای احاطه شده توسط باغ‌ها، در کنار یک استادیوم فوتبال، که در روزهای بازی بسیار پر سر و صدا می‌شود، نصب شده است، این هسته توسط راهبه ایجاد شد که به سنت سوتوشو ذن-بودیسم مرتبط است. این دکترین در چین متولد شد، اما توسط استاد Eihei Dogen (1200-1253) به ژاپن منتقل شد. تعهد این دودمان تداوم آموزه های شاکیامونی بودا، مردی روشنفکر است که حدود 2600 سال پیش در هند زندگی می کرد و با تمرین زازن، هدف مورد علاقه در هند، به بیداری عالی رسید. "اگر می خواهید ذهن خود را آرام کنید، به جای اشتباهی آمده اید. دستور ما تعمقانه نیست»، این مبلغ در یکی از سخنرانی های خود هشدار می دهد. زازن را هرکسی فارغ از مذهبش می تواند تمرین کند. در اولین تجربه خود در این خط مراقبه، تصور مبهمی از آنچه در انتظارم بود داشتم. فقط می دانستم که پای چهار زانو رو به دیوار می نشینم و چند دقیقه ای بی حرکت می مانم. و آن. و خیلی بیشتر. «زا» به معنای نشستن است. "ذن"، حالت مراقبه عمیق و ظریف. می آموزد: "ذازن آگاهی از خود و شبکه زندگی است که ما در آن علت، شرایط و معلول هستیم".کوئن.

نشستن روی یک بالشتک گرد مناسب برای تمرین (به نام زفو)، با پاها در وضعیت نیلوفر آبی یا نیمه نیلوفر آبی (زمانی که پای راست روی زانوی پای چپ و پای چپ قرار دارد. روی زمین)، زانوهای تکیه بر زمین و ستون فقرات ایستاده، در حالتی محکم و راحت، راهنمایی در مورد درمان افکار را به یاد دارم: «آنها خواهند آمد و خواهند رفت. گاهی آرام، گاهی مضطرب. بگذار بروند. ذهن هرگز خود را خالی نمی کند. شما فقط موقعیت ناظر را خواهید گرفت. و می توانید انتخاب کنید که درگیر فعالیت ذهنی نشوید.» سپس سه گانه ذن بودیسم را به یاد می آورم: مشاهده، عمل و تبدیل. "چقدر شگفت انگیز است که ذهن را بشناسید و بتوانید از آن به درستی استفاده کنید، درک اینکه احساسات طبیعی هستند. راهبه تأکید می‌کند که چه می‌کنیم با آنچه احساس می‌کنیم، سؤال بزرگی است.

این کاری است که من سعی می‌کنم انجام دهم. بی تحرکی، جدا از صدای بلند موسیقی بیرون و پشه ای که روی پیشانی ام می ریزد. مهم است که در برابر میل به حرکت مقاومت کنید تا فوراً ناراحتی را از بین ببرید. این یادگیری حتی ما را در زندگی همراهی می کند»، راهبه Wahô، مسئول هدایت تازه واردان، توضیح می دهد. از توانایی ایستادن مانند کوه تا جدا شدن از خواسته ها، احساسات و احساساتی که تصمیم می گیرند در زمان مناسب به دیدار ما بیایند - و به زودیآنها مانند هر چیز دیگری می گذرند - حتی مراسمی که تمرین را در معبد هدایت می کند، همه چیز فرصتی است برای زندگی ذن، یعنی آگاه شدن از هر حرکت. برای کاهش استرس، بهبود در درمان سندرم پانیک و توسعه نواحی مغزی مرتبط با شفقت و عشق. ویکتور آمارانته، تاجر اهل سائوپائولو، که سه ماه از عضویت آن می‌گذرد، می‌گوید: «امروز، من در روابط بین‌فردی حساس‌تر و با بصیرت‌تر احساس می‌کنم». مایسا کوریا، از پارانا، که دانشجو و داوطلب در Comunidade Zen do Brasil است، می گوید که جوهر خود را یافته است. "من احساس تعادل و ارتباط می کنم. من از ظرافت هر چیزی که هست قدردانی می کنم... من به سادگی هستم.» او خلاصه می کند. صرف نظر از هر گونه سر و صدای خارجی یا حواس پرتی. به گفته راهبه کوئن، مهمترین چیز تمرین به خاطر تمرین است. بدون توقع زیاد فقط چشمان خود را لحظه به لحظه باز نگه دارید.

چگونه این کار را انجام دهید

- یک مکان آرام، چه در خانه، چه در محل کار یا خارج از منزل، در صبح انتخاب کنید. ، بعد از ظهر یا شب. می توانید در حالی که پاهای خود را روی زفو روی هم قرار داده اید بنشینید (زانوها روی زمین) یا زانو بزنید و در حالی که همسترینگ خود را روی یک چهارپایه کوچک تکیه داده اید بنشینید. شما همچنین می توانید روی لبه صندلی یا حتی تخت بنشینید، زانوهای خود را کمی زیر باسن و پاهای خود را صاف روی زمین و در راستای شانه های خود نگه دارید.

–زمان در دسترس را تعیین کنید - در ابتدا، فقط پنج دقیقه - و یک ساعت زنگ دار نرم تنظیم کنید. با تجربه، دوره مدیتیشن را تا 40 دقیقه افزایش دهید. اغلب اوقات مغز آنقدر تمرین می کند که دیگر نیازی به ساعت زنگ دار نیست.

– با چشمانی نیمه باز و دید در زاویه 45 درجه (مهم است که چشمان خود را نبندید تا از لحظه حال آگاه شوید. ) ، به دیواری بدون حواس پرتی برگردید. ستون فقرات خود را صاف نگه دارید، شانه ها را به عقب و چانه را پایین نگه دارید، که اجازه می دهد تا دیافراگم باز شود و عبور پرانا - انرژی حیاتی - تسهیل شود.

- مودرا کیهانی (پشت انگشتان دست چپ) را بسازید. بر روی انگشتان دست راست قرار می گیرد و نوک شست ها به آرامی لمس می شوند؛ مبتدیان می توانند از دامان برای حمایت استفاده کنند). این ژست حالت توجه را تقویت می کند. پس از سه نفس عمیق، دهان خود را ببندید و به طور طبیعی از سوراخ های بینی نفس بکشید. سپس حرکات ذهن را بدون کنترل تماشا کنید. بگذار بگذرند.