Umunlad ang Budismo sa Tibet, isang teritoryong matatagpuan sa hilagang-silangan ng Himalayan Range, sa ilalim ng pamumuno ng China mula noong 1950s, pagkatapos ng pagdating ng Indian guru na si Padmasambhava noong ika-8 siglo. imbitasyon ng naghaharing hari noong panahong iyon, itinatag niya ang mga pundasyon ng tradisyong ipinakalat sa Brazil ni S.E. Chagdud Tulku Rinpoche (1930-2002), master ng paaralan ng Nyingma, na nanirahan sa Brazilian lupa mula 1995 hanggang sa kanyang kamatayan. Ang kanyang pamana ay iginagalang ng mga nakakaranas ng pang-araw-araw na buhay sa magandang Odsal Ling Vajraiana Tibetan Buddhism Center sa Cotia, Greater São Paulo. Nagkataon, ang terminong Vajrayana, "lihim na landas, napakabilis", ay nagpapakita ng isang kakaibang aspeto ng aspetong ito.

Ayon kay Lama Tsering Everest, direktor ng complex, sinumang mag-aaral na seryosong nakatuon sa mga kasanayan ay magagawang maabot ang kaliwanagan sa isang solong pag-iral, samantalang sa ibang mga paraan ng Budismo ang layuning ito ay maaaring tumagal ng maraming buhay upang maabot - oo, naniniwala ang mga Tibetan sa reincarnation. "Ang mga tool na ito ay makapangyarihan, kaya't sinasabi namin na pinabilis nila ang proseso ng paliwanag", diin ng direktor.

Ang isa pang pagtitiyak ng agos na ito ay ang katotohanan na ang ebolusyon ng practitioner ay nakaangkla sa relasyon sa lama . Sa Tibetan, "la" ay nangangahulugang ina at "ma" ay nakataas. Kung paanong ang isang ina ay nag-aalaga at nagtuturo sa kanyang anak ng lahat ng kanyang nalalaman, ang Lama ay nag-aalok ng pinakamataas na pangangalaga sa kanyang mga alagad. kaya langTinatawag ding guro. Puno ng pagmamahal, pinangungunahan niya ang baguhan sa espirituwal na landas, isang sistemang tinatawag na pagsisimula. Inirerekomenda nito ang pagmumuni-muni, mga visualization, mga handog, pati na rin ang pagbigkas ng mga mantra at mga panalangin at pagbabasa ng mga sagradong teksto ayon sa mga hinihingi ng bawat mag-aaral. Sa karaniwan, ang mga pamamaraan na ito ay nagpapahiram sa kanilang mga sarili sa pagpapalaya ng isip mula sa limang lason: galit, kalakip, kamangmangan, inggit at pagmamataas, mga sanhi ng lahat ng pagdurusa. "Ang isang taong may baluktot na mata ay makikita ang mundo na baluktot. Ngunit ang mundo ay hindi baluktot, ang mga mata ay. Ang pagsasanay sa pagmumuni-muni ay humahantong sa tamang pangitain, na, ipinatupad sa pamamagitan ng pagkilos, ay positibong nakakaimpluwensya sa mga tao at kapaligiran", paliwanag ni Tsering. Sa ganitong paraan, ginagarantiyahan ang putik, posible na linisin ang karma, iyon ay, baguhin ang mga gawi, at makaipon din ng mga positibong katangian at gawi. Binubuo ang Tibetan meditation ng tatlong pangunahing yugto - ang mga tagasunod ay naglalaan ng isang oras araw-araw at ang mga nagsisimula ay sampu hanggang 20 minuto. Una, naitatag ang dalisay na pagganyak: ang pagkaunawa na ang pagbabago sa paraan ng paggana ng isip ay nagpapawi ng pagdurusa at nagpapalaganap ng kaligayahan. Pagkatapos ay darating ang pagsasanay mismo, isang yugto na nangangailangan ng pagsisimula, dahil ang mag-aaral ay kailangang isagawa ang mga tool na ipinahiwatig ng lama. Ang ikatlo at huling hakbang ay ang dedikasyon ng merito. “Naniniwala kami na anumang kapangyarihan o karunungan na matatamo sa pamamagitan ng pagsasagawa, gayundin ang mga pananaw sa personal na katotohanan okalikasan ng mundo, maaaring makinabang sa lahat ng nilalang”, paglilinaw ni Tsering. Ayon kay Priscila Veltri, isang boluntaryo sa Odsal Ling Temple, binabago ng interiorization at pagtuturo ang lens kung saan nakikita natin ang katotohanan. “Ang buhay ay salamin. Ang lahat ng nakikita ay repleksyon ng isip. Ang ganitong pag-unawa ay nag-aalis sa atin mula sa posisyon ng biktima at nagdadala ng responsibilidad para sa ating mga pagpipilian", sabi niya.

Kabilang sa iba't ibang mga Tibetan Buddhist na pag-uugali na nangangailangan ng pagpapalalim, mayroong isang pagbubukod, ang Red Tara, pagmumuni-muni na ipinahiwatig para sa lay mga tao. Siya ay bumaling sa diyos na si Tara, ang babaeng aspeto ng Buddha, na sinasamba para sa pagpapalaya ng mga nilalang mula sa anumang mga takot na nagdudulot ng pagdurusa, sa gayon ay nagbubunga ng natural na pagkagising. S.E. Chagdud Tulku condensed ang kakanyahan ng pagsasanay na ito sa isang teksto na nahahati sa dalawang antas: ang una, na hindi nangangailangan ng pagsisimula, ay nagmumungkahi ng visualization ng diyosa sa espasyo sa unahan; ang pangalawa ay naglalayon sa mga baguhan sa pag-aaral ng tradisyon.

Mga pangunahing pamamaraan

– Umupo nang naka-cross ang iyong mga binti at ang iyong gulugod ay nakatayo, ipikit ang iyong mga mata at patatagin ang iyong intensyon na ang pagsasagawa ay makikinabang sa lahat ng nilalang.

– Bigkasin ng tatlong beses ang panalangin ng Djetsun, na nagsasabing: “O tanyag na Tara, mangyaring magkaroon ng kamalayan sa akin. Alisin ang aking mga hadlang at mabilis na ibigay ang aking mahusay na mga hangarin.”

– Ilarawan sa isip si Tara na parang nasa silid siya, sa harap mo. Ang imahe ay dapat nanagniningning, upang ang liwanag nito ay umabot sa lahat ng nabubuhay na nilalang nang pantay. maaaring ituon ng meditator ang pansin sa pangkalahatang plano at sa ilang detalye ng representasyon: palamuti, prop, kilos ng kamay.

– Manatili sa loob ng daloy ng pagmumuni-muni nang humigit-kumulang sampu hanggang 20 minuto, sa umaga o sa takipsilim ng gabi, nang hindi naliligaw sa direksyon ng pag-iisip, pagkagambala sa pandama at emosyon. Hayaan silang matunaw nang natural at bumalik sa imahe ni Tara. Ang walang katapusang pagpapala ng diyos ay nag-aalis ng puwersa ng pagkabigo (baluktot na pananaw sa katotohanan) at nagdudulot ng pagkilala sa likas na Buddha-na kalikasan ng pag-iisip.

– Panghuli, ilaan ang merito ng pagsasanay sa balon -pagiging ng lahat ng nilalang .